ခံစစ္ေသ

ေအာင္သူၿငိမ္း
မွဧရာ၀တီဘေလာ့ဂ္
မာနယ္ပေလာမွ ရရွိလာသည့္ သင္ခန္းစာျဖင့္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ႏွင့္ လာမည့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အေျခအေနတို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္သံုးသပ္ မိသည္။ မာနယ္ပေလာ၏ ေန႔မ်ားကို မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္သတိရေနေသးသည္။ မာနယ္ပေလာဆိုသည္က ကရင္ေျပာက္က်ား ၃,၀၀၀ ခန္႔ ေနထိုင္သည့္ ေတာရြာႀကီးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ေသနဂၤဗ်ဴဟာအရ အခ်က္အျခာက်သည့္ ေနရာတြင္ရွိေနသည္။ သံလြင္ျမစ္ႏွင့္ ေသာင္ရင္းျမစ္အၾကား သြယ္တန္းတည္ရွိေနသည့္ ေျမျပင္ျဖစ္ၿပီး၊ သဘာ၀ေတာင္တန္းမ်ား ကာရံထား ေသာေၾကာင့္လည္း အေရာက္အေပါက္ ခက္ခဲသည့္ေနရာ ျဖစ္သည္။

မာနယ္ပေလာက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနရာမွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီ အံုႂကြေတာင္းဆိုမႈကို အၾကမ္းဖက္ေခ်မႈန္းခံရ အၿပီး၊ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားက လာေရာက္ပူးေပါင္းၾကေသာအခါ သက္၀င္လႈပ္ရွားလာခဲ့သည္။ ဒီမိုကေရစီေရး တိုက္ပြဲဆက္ရန္ ၿမိဳ႔ျပမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္သူပုန္အင္အားစုမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့ၾကသည္။

ယခင္က တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ရွိေနခဲ့ေသာ္လည္း ပင္မျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ အေလးထားေဖာ္ျပ မခံခဲ့ရပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား၏ အေရးက အစြန္အဖ်ားေနရာမွ ဗဟို ခ်က္မေနရာသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အေလးေပး အာရံုစိုက္ခံလာခဲ့ၾကရသည္။ မာနယ္ပေလာသည္လည္း တခ်ိန္က ကရင္ ေျပာက္က်ားမ်ားျဖစ္သည့္ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရံုး (KNU) ၏ ဌာနခ်ဳပ္အျဖစ္မွသာမက ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ား၏ ဌာနခ်ဳပ္အျဖစ္ပါ အေရးပါသည့္ အခန္းက႑က ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္။ မာနယ္ပေလာကို အဖြဲ႔အမ်ားအျပားက "လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမ" အျဖစ္ ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲခဲ့ၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ား၏ တပ္ေပါင္းစု (DAB) ႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းေပၚထြက္လာ သည့္ တပ္ေပါင္းစုမ်ား၏ ဘူမိနက္သန္ျဖစ္ခဲ့သည့္အျပင္၊ ျပည္ပေရာက္ အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ (NCGUB) သည္ လည္း ရွားရွားပါးပါး ဤနယ္ေျမက်ဥ္းကေလးကပင္ ေပၚထြက္ေမြးဖြားလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္က စစ္ေရးအေတြ႔အၾကံဳနည္းလွေသးေသာ (ABSDF) ေက်ာင္းသားစစ္သားတဦး အေနႏွင့္ တာ၀န္ယူခဲ့ရသည့္ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ မာနယ္ပေလာႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ခံစားမႈက ထူးထူးျခားျခားႏိုင္လွသည္။ တဖက္တြင္ ျပင္းထန္ၾကမ္း တမ္း၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွသည့္ စစ္ပြဲမ်ားၾကံဳခဲ့ရသလို၊ သတၱိေျပာင္ေျမာက္သူမ်ားႏွင့္ အံ့ခ်ီးဖြယ္ ေလးစားထိုက္သူ သူရဲေကာင္းမ်ားကိုလည္း ၾကံဳခဲ့ရသည္။

ျမန္မာစစ္အစိုးရက မာနယ္ပေလာသို႔ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွ စ၍ ထိုးစစ္မ်ား ဆင္လာခဲ့သည္။ ထိုးစစ္မ်ားက မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျခာက္ေသြ႔ရာသီ (ေႏြရာသီ) တြင္ ထိုးစစ္ဆင္လာတတ္သည္ ျဖစ္ရာ၊ ေတာမီးေလာင္သည့္ ရနံ႔မ်ား၊ ေျခာက္ေသြ႔သည့္ ေႏြအပူရွိန္၊ နားကြဲမတတ္ ဆူေလာင္ေနတတ္သည့္ ပုဇဥ္းရင္ကြဲေကာင္မ်ား၏ ေအာ္သံကို ၾကားလွ်င္ ရံဖန္ရံခါ က်ေနာ္ မာနယ္ပေလာကို ျပန္အမွတ္ရေနတတ္သည္။ က်ေနာ့္အတိတ္က မာနယ္ပေလာ အေတြ႔အၾကံဳကို ျပန္လႈပ္ခတ္လာတတ္ သည္။ မာနယ္ပေလာတြင္ အျဖစ္မ်ဳိးစံု ၾကံဳခဲ့ရဖူးသည္။ ေလေၾကာင္းမွ တိုက္ခိုက္မႈ၊ လက္နက္ႀကီးေပါက္ကြဲမႈမ်ား ၾကံဳခဲ့ရ သလို၊ ရုပ္ပံု ပ်က္ယြင္းေနသည့္ အေလာင္းမ်ားကိုလည္း ေရခ်ဳိးေပးရဖူးသည္။ စစ္ရွိန္အျမင့္ဆံုး အခ်ိန္၌ တေစၦၿမိဳ႔ႀကီး သဖြယ္ လူသူတိတ္ဆိတ္ေနသည့္ မာနယ္ပေလာကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရဖူးသည္။ ေသနတ္ေထာက္ေခၚလာၿပီး ေပၚတာထမ္းခိုင္း သည့္ၾကားမွ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားထြက္ေျပးလာၿပီး က်ေနာ္တို႔တပ္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလာၾကသည့္ အထမ္းသမား ေပၚတာမ်ားကို လည္း ၾကံဳဆံုခဲ့ရဖူးပါသည္။

မိမိထက္ လက္နက္၊ လူသူ အင္အားသာေသာ ျမန္မာစစ္တပ္မ်ား၏ ထိုးစစ္ကို အံ့ၾသဖြယ္ ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ခဲ့သည့္ ကရင္တပ္ မ်ားကို ခ်ီးက်ဴးၾကရမည္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အေတြ႔အၾကံဳနည္းလွေသးသည့္ လူငယ္ေလးတဦးအေနျဖင့္ က်ေနာ္က မာနယ္ပေလာကို မက်ရႈံးဘဲ ဆက္လက္ခုခံႏိုင္သည္ကို ျမင္ခ်င္ေနမိသည္။ ထိုးစစ္မွန္သမွ် လွန္ပစ္လိုက္သည္ကို ျမင္ခ်င္ ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဤသည္က က်ေနာ္၏စိတ္ကူးဆႏၵသာ ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ စစ္အစိုးရ စစ္တပ္မ်ား ႏွင့္ ခြဲထြက္ ဒီေကဘီေအတပ္မ်ားလက္တြင္းသို႔ မာနယ္ပေလာကို လက္လႊတ္ခဲ့ရပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ခံစစ္ေသဆိုသည္မွာ ယေန႔ကာလတြင္ မသံုးေတာ့ေသာ၊ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ စစ္အတတ္ပညာသာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ စစ္ တပ္ကမွ် ခံစစ္ကတုတ္ တခုထဲတြင္ ပိတ္မိ၍ မေနလိုၾကေတာ့ၿပီ။ ခံတပ္မ်ားကိုလည္း မေဆာက္လိုၾကေတာ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္ ေတာထဲေနစဥ္က က်ေနာ္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဖတ္ခဲ့ရသည္။ စာေရးဆရာကို တိတိက်က် မွန္းဆမရေတာ့ေသာ္ လည္း မာတင္စမစ္ဟု ထင္ပါသည္။ သူက ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ကာလမ်ားက မာနယ္ပေလာကို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးဟု "ဗဟိုခ်က္မ" ဟု ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ေက်ာင္းသားမ်ား ထြက္ေျပးေရာက္ရွိလာၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္း၊ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ သတင္းမီဒီ ယာမ်ားကလည္း မာနယ္ပေလာတြင္ အာရံုစိုက္ေနခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ မာနယ္ပေလာက တိုင္းရင္းသားအင္အားစု မ်ား၏ (ေရတိုပဲ ျဖစ္ပါေစ) ညီညြတ္မႈျပယုဂ္တခု ျဖစ္ေနခဲ့သလို၊ စင္ၿပိဳင္ အစိုးရဖြဲ႔စည္းထားသည္မွာလည္း လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္၊ ထိုမွ်မက စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ တိုက္ပြဲႀကီးမ်ား၊ ထိုးစစ္မ်ားေၾကာင့္လည္း မာနယ္ပေလာက လူအမ်ားကိုဖမ္းစား ထားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

၎စာေရးသူကပင္ ဆက္ေျပာပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ဤႏိုင္ငံေရး "ဗဟိုခ်က္မ"က အိမ္အမွတ္ ၅၄၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔သြားခဲ့ သည္ဟု ဆိုသည္။ ေဒၚစုအိမ္ေရွ႔တြင္ ေထာက္ခံသူမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနခဲ့သလို၊ အပတ္စဥ္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္လည္း ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ NLD ေခါင္းေဆာင္မ်ားက စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ေဟာေျပာစည္းရံုးႏိုင္ ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ေခ်မႈန္း ၿဖိဳခြဲမခံရမီ အထိ လႈပ္ရွားႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။

ဤေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိခ်ိန္မွစ၍ ရံဖန္ရံခါဆိုသလို က်ေနာ္ တြက္ဆေနမိဖူးသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး၏ "ဗဟိုခ်က္မ" က ယေန႔ အခ်ိန္တြင္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ရွိေနပါသနည္း။ က်ေနာ့္တြင္ အေျဖ အတိအက် မရွိပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ အာဏာသေဘာ၏ အရည္ဆန္မႈ၊ ေရႊ႔ေျပာင္းေနမႈကို သေဘာေပါက္လာသည္ဟုေတာ့ ထင္သည္။

မာနယ္ပေလာ ခံစစ္ အေတြ႔အၾကံဳမွေန၍ က်ေနာ္ သင္ၾကားရရွိလာခဲ့သည့္ အေရးႀကီးေသာ သင္ခန္းစာတခု ရွိသည္ဟု ေတာ့ထင္သည္။ ခံစစ္ေသမ်ားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေရရွည္မျမဲဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္က ေဒၚစုအိမ္ေရွ႔ လူထုစုေ၀းပြဲမ်ား ႏွင့္ ၅-ေယာက္ထက္ပို၍ မစုရံုးရ မာရွယ္ေလာကို အာခံေနသည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို စစ္ေရးအရ သံုးသပ္မိသည္။ ျခံအမွတ္ -၅၄ က ခံစစ္ေသသဖြယ္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီဟု က်ေနာ္ျမင္မိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အလားတူ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ျခံအမွတ္-၅၄ တခု တည္းသာမက အျခား အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ရွိ NLD ရံုးခြဲမ်ား အထိပါ ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားေစခ်င္ပါသည္။ ခံစစ္ေသဆိုလွ်င္ မၾကာမီပင္ ၀ိုင္းပတ္ခံရမည္၊ ေခ်မႈန္းခံရဖို႔ မ်ားေနပါသည္။

မာနယ္ပေလာ ေခတ္ေကာင္းစဥ္ကပင္ အခ်ဳိ႔ေသာ တပ္မွဴးမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားက ေကအဲန္ယူေခါင္းေဆာင္မ်ားထံ တပ္မ်ားကို ျဖန္႔ခ်ရန္ အၾကံေပးခဲ့ၾကဖူးပါသည္။ ခံတပ္တခုသဖြယ္ ခုခံေနၾကမည့္အစား၊ ေရွ႔ကိုထိုးေဖာက္၍ ေျပာက္က်ား စစ္ဆင္ရန္ အၾကံေပးခဲ့ၾကဖူးပါသည္။ လက္နက္ လူအင္အားမယွဥ္သာေသာ ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲ၏ သေဘာသဘာ၀ႏွင့္ လည္း သို႔မွသာ ကိုက္ညီလိမ့္မည္ဟု ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားအေနႏွင့္လည္း ဤသင္ခန္းစာကို အသံုးမခ် သင့္ပါသေလာ၊ က်ေနာ္ စဥ္းစားခဲ့ဖူးသည္။

ယခုေတာ့ စစ္အစိုးရက ၂၀၁၀ တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား က်င္းပမည္ဟု ေၾကညာလာခဲ့ရာ "ရပ္တည္ခ်က္" ျပႆနာေပၚ ေပါက္လာခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ေျမၿပိဳကမ္းၿပိဳ အႏိုင္ရခဲ့ေသာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္မည္ ေလာ၊ ေနာက္တပြဲအတြက္ ျပင္မည္ေလာဟု ျပႆနာ ရွိလာသည္။

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ျပည္သူမ်ားက သူတို႔၏ ဒီမိုကေရစီ လိုလားခ်က္ကို ျပသသည့္အေနႏွင့္ သူတို႔၏ ႏွလံုး သားမွ မဲတျပားကို တန္ဖိုးထားေပးခဲ့ၾကပါသည္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ကို အားကိုးအားထား ေပးခဲ့ၾကၿပီး၊ NLD က သမိုင္း၀င္ မဲအျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာ ေစေရးအတြက္ NLD ေရြးခ်ယ္ခံ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအပါအ၀င္ လူအမ်ားအျပားက ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို အေျချပဳ အသံုးခ်ခဲ့ၾကပါသည္။ ဂႏၵီခမ္းမ ေၾကညာခ်က္ထုတ္၍ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း စင္ၿပိဳင္အစိုးရဖြဲ႔စည္းေရး လႈပ္ရွားခဲ့ၾကသည္။ ျပည္ပတြင္ အေ၀းေရာက္ အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ (NCGUB) ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္ အစိုးရ၏ တရား၀င္မႈကို သေရာ္စိန္ေခၚလုပ္ရန္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားျပဳ ေကာ္မီတီ (CRPP) ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုမွ်မက အျခားနည္းမ်ားျဖင့္ပါ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို သံုး၍ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါသည္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ NLD အထူးေၾက ညာခ်က္အရ "လႊတ္ေတာ္ေခၚေပးပါ၊ လႊတ္ေတာ္မွ စစ္အစိုးရကို အသိအမွတ္ျပဳေပးမည္။ ႏိုင္ငံျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ ငန္းမ်ား ဆက္ေဆြးေႏြးမည္" ဟု အတုံ႔အလွယ္သေဘာမ်ဳိးလည္း အဆိုျပဳခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ဆံုး ကုလသမဂၢတြင္ စစ္အစိုး ရ၏ ထိုင္ခံုေနရာ ဖယ္ရွားေရးအတြက္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုပါ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ ေမးခြန္းျဖစ္လာသည္မွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္သည္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး၏ "ဗဟိုခ်က္မ" တြင္ ရွိေနပါေသး၏ ေလာ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ထားလိုသည့္ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူမ်ား၊ မစြန္႔ပယ္လိုၾကသူမ်ားအေပၚ နားလည္စာနာမႈ ေပးႏိုင္ပါသည္။ ထိုရလဒ္ကို ကာကြယ္ထိန္းသိမ္း ေရးအတြက္ လူအမ်ားက သူတို႔၏ အသက္ေသြးေခၽြးမ်ား စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ ကာကြယ္ခဲ့ၾကရသလို၊ အမ်ားအျပားမွာလည္း ေထာင္မ်ားအတြင္း အနစ္နာခံ ေပးဆပ္ေနၾကရဆဲ ျဖစ္သည္။
စစ္တပ္က ေဆာင္ရြက္ေပးမည့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲသည္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံေရး၏ "ဗဟိုခ်က္မ" ျဖစ္လာႏိုင္ပါ၏ေလာ။ ေမးရန္ က်န္ရွိေနပါေသးသည္။ လာမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ မသမာမႈမ်ား၊ မဲညစ္မဲလိမ္မႈမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသလို၊ ေရြး ေကာက္ပြဲဆိုင္ရာ ဥပေဒမ်ား၊ ပါတီမ်ား လုပ္ပိုင္စည္းရံုးခြင့္မ်ားလည္း လူသိရွင္ၾကား ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထြက္ေပၚ မလာ ေသးပါ။ လူအမ်ားစုက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲသည္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ဆႏၵခံယူပြဲ က်င္းပစဥ္ကလို၊ သူ႔ဖဲသူခ်ဳိး သူ႔အကြက္သူဆင္ သြားလိမ့္မည္ဟုသာ ယူဆေနၾကပါသည္။ ထိုမွ်မက ဤေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္သည္ပင္ ဒီမိုကေရစီနည္း မက်ေသာ စစ္တပ္က ဓါးမိုးထားသည့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ ဆက္လက္စခန္းသြားၾကရဖို႔ ရွိေနပါသည္။

အမ်ားစုက ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို မစြန္႔လႊတ္လိုၾကပါ။ တခ်ိန္ အသံုးျပဳႏိုင္မည့္ လက္နက္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ယူဆေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္လည္း ေမးခြန္းရွိေနပါေသးသည္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို မည္သို႔ အား ေကာင္းသက္၀င္လာေအာင္ ျဖည့္ဆီးၾကမည္နည္းဟူေသာ ေမးခြန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အတိုက္အခံ အင္အားစု အမ်ားစုႏွင့္ အစိုးရႏွင့္ သေဘာထားကြဲသူမ်ားက ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားေရး ၌သာ ရပ္တည္တင္းခံေနၾကသည္ကို က်ေနာ္သတိျပဳမိပါသည္။ ဤအေနအထားကို က်ေနာ္က ခံစစ္ေသသဖြယ္ ထင္ျမင္ လာမိပါသည္။ ဤခံစစ္ေသကို မည္မွ်ၾကာၾကာ က်ေနာ္တို႔ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါမည္နည္း။ မေသခ်ာလွပါ။

တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေရြးလိုက္ၾကရေအာင္လားဟုလည္း က်ေနာ္ မတိုက္တြန္းလိုေသးပါ။ ဤ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲသည္သာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး၏ ဗဟိုခ်က္မ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပႆနာမ်ား ေျပလည္ သြားဖြယ္ရာ လမ္းေၾကာင္းအျဖစ္ မျမင္မိေသးပါ။

ျမန္မာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ား အားလံုး၊ တိုင္းရင္းသား အင္အားစုမ်ား အားလံုး ဆံုခ်က္တခုတည္းတြင္ စုစည္းမိႏိုင္မည့္ ဗဟိုခ်က္မမ်ဳိး ယေန႔ကာလတြင္ က်ေနာ္ မျမင္မိေသးပါ။ တႏိုင္ငံလံုးကို ျဖန္႔က်က္၊ စည္းရံုး၊ လူထုအမ်ားၾကား ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားဖြယ္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားလည္း မျမင္မိေသးပါ။

ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ခံစစ္ေသ အေနအထားျဖင့္ က်ေနာ္မသြားလိုလွပါ။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာေသာ အေျဖလည္း က်ေနာ့ တြင္ ရွိမေနပါ။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတခုတည္းျဖင့္ ပြဲအၿပီးဟု ယူဆထားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈႀကီးကို ေရရွည္ျဖတ္သန္းရမည့္ ခရီးစဥ္တခုဟု သတ္မွတ္ယူဆလွ်င္ျဖင့္ ၂၀၁၀ ေရြး ေကာက္ပြဲသည္လည္း က်ေနာ္တို႔ မႀကိဳက္ ေသာ္လည္း၊ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္ လမ္းႏွင့္ လြဲေနေသာ္လည္း မလြဲမေသြ ျဖတ္သန္းၾကရမည့္ အဆင့္တခု၊ လႈပ္ရွားမႈတခုဟု ယူဆမိပါေတာ့သည္။

ေအာင္သူၿငိမ္းသည္ ျပည္ပတြင္ ေနထိုင္၊ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ အလြတ္သုေတသီတဦး ျဖစ္ပါသည္။