အမ်ဳိးသမီး ထုတ္ေ၀သူ မ်ားရဲ့ စာအုပ္ ေရာင္းပြဲ တစ္ခု က်င္းပမယ္ ဆုိတဲ့ သတင္း တစ္ပုဒ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ထဲမွာ ဖတ္လုိက္မိတယ္။ ဒီသံုးေလး ႏွစ္အတြင္းမွာ အမ်ဳိးသမီး ထုတ္ေ၀သူ ေတြ ႀကိဳးစား ပမ္းစား လႈပ္ရွားတက္ႂကြ ေနၾကတာ ကိုလည္း သတိျပဳမိတယ္။ အင္မတန္မွကို အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ နယူးစ္၀ိခ္ မဂၢဇင္း ထုတ္ေ၀သူ ကမၻာေက်ာ္ သူေဌးမႀကီး “ကက္သရင္း ဂေရဟမ္” လုိပဲ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရၾကပါေစလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေအာက္ေမ့ ေနမိပါတယ္။
ထူးျခားတဲ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး
ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားဟာ အာရွတုိက္ တစ္ခုလံုးမွာရွိၾကတဲ့ တျခား ဘယ္ႏိုင္ငံက အမ်ဳိးသမီးမ်ားနဲ႔မွ မတူတဲ႕ ထူးျခားသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အာရွႏုိင္ငံ အားလံုးလုိလုိမွာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားဟာ လူရာသြင္း မခံၾကရပါဘူး။ ဒုတိယ တန္းစား လူသတၲ၀ါမ်ား အျဖစ္ အႏိွမ္ခံေနရာကခ်ည့္ ေနာက္ေဖးခန္းနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္မွာပဲ ေနခြင့္ ရၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ႏုိင္ငံမ်ားဆုိရင္ မိန္းမမ်ားကို “ကေလး ေမြးတဲ့စက္” ေလာက္ပဲ သေဘာထားၿပီး ကေလးမေမြး ႏိုင္ရင္ ေယာက်္ားက ေနာက္မိန္းမေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ယူေလေတာ့ မယားေနရာက အဆင့္ ေလ်ာက်ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာပဲ အခိုင္းအေစ အျဖစ္ေနၾက ရပါေတာ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံမွာဆုိ သမီးမိန္းကေလးေမြးလာ ေမြးၿပီးၿပီးျခင္း သတ္လုိက္တဲ့ ေခတ္ကာလေတြေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ မသတ္လုိ႔ အသက္ရွင္ေနရလည္း ၉ ႏွစ္ ၁၀ႏွစ္သမီး ေရာက္တာနဲ႔ ေဂရွားမယ္ အျဖစ္ ေရာင္းစားခံရတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ဳိး ရွိသလုိ၊ ေယာက်္ား ရွာေပးစားၿပီး ေယာက်္ားအိမ္မွာ အခုိင္းအေစအျဖစ္ ေနရတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ဳိးေတြလည္းရွိပါတယ္။
ေသာ့ကိုင္အမ်ဳိးသမီးျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကေတာ့ ေရွးပေ၀သဏီ ကတည္းက အိမ္ေထာင္စုရဲ႔ အေရးပါတဲ့ “ေသာ့ကိုင္” ေနရာကို ရရွိခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေယာက်္ားက ရသမွ် ေငြကို မိန္းမလက္ထဲ ထည့္လုိက္တာပါ။ မိန္းမကပဲ တစ္အိမ္ေထာင္လံုးရဲ႔ စား၀တ္ေနေရး၊ သာေရးနာေရး၊ ရပ္ေရးရြာေရး အဖံုဖံုကို သင့္သလုိ စီမံခန္႔ခဲြ သြားၾကရပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ အမ်ဳိးသမီးမ်ား က်ေတာ့ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ “ဒိုးတူေပါင္ဖက္” စီးပြားရွာတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျဖစ္ေစ၊ ေတာျဖစ္ေစ ေစ်းသည္ မွန္သမွ် ဟင္းရြက္ကန္စြန္းက အစ အထည္အလိပ္ အလယ္၊ ေရႊထည္ စိန္ထည္အဆံုး အမ်ဳိးသမီးမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ေခတ္တုိင္လည္း ေစ်းသည္ အမ်ားစုဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြပါပဲ။ ဒါတင္မကေသးပါဘူး။ ေရွးပေဒသရာဇ္ေခတ္ေတြမွာ ကတည္းက အာရွႏိုင္ငံေတြ သာမက ဥေရာပႏုိင္ငံေတြမွာပါ အမ်ဳိးသမီးေတြ ပညာသင္ၾကား ခြင့္မရလို႔ဘယ္မိန္းမမွ စာမတတ္ၾကပါဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ရပ္တုိင္း ရြာတုိင္းမွာ ရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ သားသမီးေတြ လႊတ္ၿပီး “ၾသကာသနဲ႔ နမကၠာရ” ကစၿပီး “ေနာဧကေနာနဲ႔ န၀ေဒြး”အထိ သင္ၾကားတဲ့ ဓေလ့ စ႐ိုက္ရွိတာေၾကာင့္ ေတာေခါင္ေခါင္က အမယ္ႀကီးအုိေတြေတာင္ ႏွစ္ေစာင္တြဲ စာအုပ္ေလာက္ကေတာ့ ဖတ္တတ္တာ ခ်ည္းပါပဲ။
အယူအဆမွားတာေတြ
အဲဒီ ေရွးအစဥ္အလာေတြ အတုိင္း ဒီေခတ္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြကို စြမ္းစြမ္းတမံ ေရွ႕တန္းက ေဆာင္ရြက္ေန ၾကတာမ်ား ၾကားသိ ျမင္ေတြ႔ရတုိင္း ၀မ္းသာ ဂုဏ္ယူေနမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေလာက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္း သားအရြယ္လူငယ္၊လံုမငယ္ေတြကို အဂၤ လိပ္စကား သင္ၾကားတဲ့ ဆရာ လုပ္လာခဲ့ ရာမွာ တခ်ဳိ႔တခ်ဳိ႔ေသာ ေရွး႐ိုး အစဥ္အလာ ေဟာင္းမ်ားရဲ႔ ဖိစီးမႈေအာက္က ေယာက်္ားေလး ေတြေရာ မိန္းကေလး ေတြပါ မလြတ္ မကြၽတ္ႏိုင္ၾက ေသးတာေတြကို ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “ေယာက်္ားဆုိတာ အိမ္ဦးနတ္”ဆုိတဲ့ အစဥ္အလာနဲ႔ “ဗုိင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ” ဆိုတဲ့ အယူအဆ အမွားမ်ား ျဖစ္တယ္။
အိမ္ဦးနတ္အယူအဆဟာ ဟိုေရွး ေက်ာက္ေခတ္ ကာလ ေယာက်္ားေတြ ေတာလုိက္ မုဆုိးလုပ္ၿပီး ရွာေဖြ ေကြၽးေမြးတာကို တစ္အိမ္ေထာင္လံုး ေမွ်ာ္ကိုး စားေသာက္ ေနရတဲ့ ေခတ္နဲ႔ေတာ့ ကိုက္ညီမွာပါ။ ဒီေခတ္လုိ အိမ္မွာ ရွိသမွ် အေဖေရာ အေမေရာ၊ သားသမီးေတြပါ အိမ္ရွိ လူကုန္ထြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေခတ္နဲ႔ေတာ့ မအပ္စပ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနကုန္ ေနခန္း အားလံုးပဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ လုပ္ခဲ့ၾက ရတာ မဟုတ္လား။ အိမ္ရဲ႔ နိစၥဓူ၀ တာ၀န္ မွန္သမွ်ကိုလည္း အိမ္သား အားလံုး ခဲြေ၀ တာ၀န္ ယူၾကရမွာေပါ့။ ဒါမွ မိသားစု အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ၾကင္နာရာ ေရာက္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္လုိ႔ အိမ္ေထာင္စု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲဒီလုိ သေဘာထားၿပီး က်င့္သံုး လုပ္ေဆာင္တာ ေတာ္ေတာ္ နည္းပါးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေခတ္ပညာတတ္ ေတြသာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေရွး႐ိုး အယူအဆ မ်ားကိုေတာ့ မစြန္႔ႏိုင္ၾကပါဘူး။
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕အလုပ္
မိသားစုတစ္ခုကိုပဲ နမူနာ ထားေျပာပါမယ္။ မနက္ ေစာေစာ ငါးနာရီ ေလာက္ဆုိ အိမ္ရွင္မက အိပ္ရာထရပါၿပီ။ ေစာရင္သာ ေစာမယ္။ ေနာက္က်လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ မ်က္ႏွာေလး ကမန္းကတန္း သစ္ၿပီး ေစ်းကို ေျပးရပါတယ္။ ေစ်းက ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေယာက်္ားနဲ႔ သားသမီးမ်ား အိပ္ရာက ႏိုးရင္ စားေသာက္ဖုိ႔ မနက္စာ ျပင္ရပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္အထိ ေယာက်္ားက အိပ္ရာ မထေသးပါဘူး။ မိန္းမကေတာ့ မနက္စာျပင္ၿပီးတာနဲ့ မီးေမႊးရ၊ ထမင္းအိုး တည္ရ လုပ္ပါတယ္။ မီးေမႊးရင္းပဲ မနက္စာကို အျမန္ ၿပီးေစလုိက္ရပါတယ္။ ထမင္းအိုးတည္ ၿပီးတာနဲ႔ ဟင္းအိုး ဆက္ျပင္ ရပါတယ္။ ဒါမွ ကေလးေတြ ေက်ာင္းသြား အမီ၊ လူႀကီးေတြ ႐ံုးသြား အမီ ထမင္းခ်ဳိင့္ အသင့္ ျဖစ္ႏုိင္တာပါ။ မိန္းမ ထမင္းအိုးငွဲ႔ၿပီး ဟင္းအိုး မီးဖိုေပၚ ေရာက္ခ်ိန္က်မွ ေယာက်္ားက အိပ္ရာထပါတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ ၿပီးတာနဲ႔ လက္ဖက္ ရည္စားပြဲမွာ ထုိင္ၿပီး စားေသာက္ပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ဂ်ာနယ္ ထုိင္ဖတ္ရင္ဖတ္၊ တီဗီထိုင္ ၾကည့္ရင္ ၾကည့္ေပါ့။ မိန္းမက ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးလုိ႔ ထမင္းခ်ဳိင့္ျပင္သံၾကားမွ သူက ေရထ ခ်ဳိးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး မိန္းမ အသင့္တည္တဲ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ေလး ဆဲြၿပီး ႐ံုးသြားပါတယ္။ မိန္းမ ေစ်းသြားေနခိုက္မွာ ေရေႏြးအိုးေလး ျဖစ္ေစ၊ ထမင္းအိုးေလး ျဖစ္ေစ တည္ထားေပးတဲ့ ေယာက်္ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ေတြ႔ဖူးပါသလဲ။
ဘာသိဘာသာ ေယာက်္ားသား
ညေနက်ေတာ့လည္း မိန္းမကသာ ႐ံုးဆင္းတာနဲ႔ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ အိမ္ျပန္တာ။ အိမ္ျပန္တာေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ျပန္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ံုးနား၀န္းက်င္မွာ ေရာင္းေလ့ ရွိတဲ့ ေစ်းသည္ေတြဆီက ၀ယ္ရ ျခမ္းရ ေသးတာ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကေလးေက်ာင္း ႀကိဳတာ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရေသးတာ။ အိမ္ျပန္ ေရာက္တာနဲ႔ ႐ံုးက ပါလာတဲ့ ျခင္းကေလးခ်ၿပီး ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရး လုပ္ရေတာ့တာပါ။ ေယာက်္ား ေတြကေတာ့ အိမ္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ျပန္ခဲပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တာ၊ အရက္ဆုိင္ ၀င္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဘာလံုးပဲြ သြားတာဆုိတာ မ်ဳိးေတြ လုပ္ေလ့ ရွိၿပီး ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္မွပဲ အိမ္ေရာက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး မိန္းမ အသင့္ ျပင္ထားတဲ့ ထမင္း၀ိုင္း ၀င္ထုိင္။ ၿပီးေတာ့ တီဗီေရွ႕ေရာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ စာတစ္အုပ္နဲ႔ ဘာသိဘာသာ ေနလုိက္ပါေတာ့တယ္။ မိန္းမျဖစ္သူကေတာ့ တစ္အိမ္လံုး စားေသာက္ထားတာေတြ ရွင္းလင္း ေဆးေၾကာၿပီးမွ ေရမိုးခ်ဳိး ရပါတယ္။ ေရခ်ဳိးၿပီးလို႔ တီဗီေရွ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ရၿပီ မထင္နဲ႔။ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္း၀တ္ဖို႔၊ ႐ံုးသမားေတြ ႐ံုး၀တ္ဖုိ႔ မီးပူ တိုက္ရေသးတာ။ မီးပူ တုိက္ရင္း ကေလးေတြ စာသင္ဖုိ႔ လုိရင္ သင္ရပါေသးတယ္။
လင္ေယာက်္ားအခြင့္အေရးလား
အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို ေယာက်္ားေတြ မလုပ္ ရဘူးလို႔ ဘယ္ေက်ာင္း ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ သင္မေပးလုိက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ား မ်ားကေတာ့ဒါကိုပဲ“လင္ေယာက်္ား အခြင့္ အေရး”အျဖစ္ ကုလသမဂၢက ျပ႒ာန္းေပး ထားတယ္လို႔ ယူဆ ထားၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ဘယ္ေတာ့မွ ကူလုပ္တယ္ မရွိၾကပါဘူး။ မိန္းမ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ မိန္းမရဲ့ အ၀တ္အစား ေလွ်ာ္ေပးတဲ့ ေယာက်္ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ဖူးပါသလဲ။ အိမ္ကို ၾကမ္းမွန္မွန္ တုိက္ေပးတဲ့ ေယာက်္ားမ်ဳိးေကာ ရွိပါရဲ႕လား။ ရွိတယ္ဆုိလည္း တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ အိမ္ဦးနတ္ဆုိၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထုိင္ေနၾကတာ ခ်ည္းပါပဲ။ အိမ္ဦးနတ္ဆုိတာ အိမ္ေထာင္စု အတြက္ အဓိကေငြရွာသူ (Bread Winner) ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ မိန္းမေတြက ေငြရွာေပးေနရင္ မိန္းမေတြကိုလည္း အိမ္ဦးနတ္လို႔ မသတ္မွတ္ သင့္ဘူးလား။
မိေအးႏွစ္ခါနာ
အခုေတာ့ မိန္းမေတြဟာ အလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ လုပ္လုပ္၊ ေငြေတြ ဘယ္ေလာက္ ရွာရွာ၊ အိမ္ဦးခန္းမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထုိင္ႏုိင္ဖို႔ ေ၀းစြ၊ အိမ္သာထဲေတာင္ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ၀င္ႏုိင္ ရွာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ရွင္မ၊ အိမ္ရွင္မလုိ႔သာ ေခၚေနၾကတာ တကယ္ေတာ့ ဒီေခတ္မိန္းမ မ်ားဟာ အိမ္သာကိုေတာင္ ပိုင္စိုးႏုိင္ျခင္း မရွိပါဘူး။ စကားလံုး ၾကမ္းတာကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ဒီေခတ္ မိန္းမသားမ်ားဟာ တကယ္ေတာ့ “ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အိမ္ေဖာ္မႀကီး”ေတြ သာသာပါပဲ။ အိမ္အကူတုိ့၊ အိမ္ေဖာ္တို႔ကမွ စားၿပီးေသာက္ၿပီး လခ အသားတင္ ရၾကေသးတယ္။ အိမ္ရွင္မေခၚ အိမ္ေဖာ္ေတြကေတာ့ လခတစ္ျပားမွ မရတဲ့ ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းမို႔ “ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အိမ္ေဖာ္မႀကီး”လုိ႔ ေခၚလုိက္တာပါ။ သူတုိ႔ ခမ်ာမွာ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ မွန္သမွ် သိမ္းႀကံဳး လုပ္ရတဲ့ အတြက္ ပိုက္ဆံ မရ႐ံုသာမက ကိုယ္ကေတာင္ ပိုက္ဆံ ရွာၿပီး ေပးရပါေသးတယ္။ တကယ့္ကို မိေအး ႏွစ္ခါနာဘ၀ပါ။ ဒီဘ၀က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ဆုိရင္ ေယာက်္ားေတြရဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို ျပဳျပင္႐ံု တစ္ခုတည္းနဲ႔ မရပါဘူး။ မိန္းမေတြပါ ျပဳျပင္ဖို႔ လုိပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက မိေအးႏွစ္ခါနာ ျဖစ္ရတာဟာ ကံမေကာင္း အေၾကာင္း မလွလုိ႔ မိန္းမ ျဖစ္လာရျခင္းရဲ႔ မေရွာင္ လဲႊႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ပဲလို႔ သေဘာပိုက္ၿပီး “ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အိမ္ေဖာ္မႀကီး” အျဖစ္ေနရတဲ့ ဘ၀ကိုပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံေနၾကပါေတာ့တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကိုယ္တုိင္က လက္ခံေနသေရြ႔ေတာ့ ဘယ္လုိမွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိေအးႏွစ္ခါနာ မျဖစ္ခ်င္ရင္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကိုယ္တုိင္ အေတြးအေခၚေတြ ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ေယာက်္ားေကာင္းရေရး
ဒီလုိ အမ်ဳိးသမီး မိေအးႏွစ္ခါ ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္း မ်ားစြာထဲမွာ ေရွးအစဥ္ အဆက္က လက္ကိုင္ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ “ဗုိင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ” အယူအဆလည္း အဓိကေနရာက ပါမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေရွးပေ၀သဏီကေတာ့ အထက္မွာ ေရးခဲ့သလုိပဲ အမ်ဳိးသမီးေတြ အိမ္ျပင္ ထြက္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာဖုိ႔ မလုိၾကဘူးေလ။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာပဲ ေနၿပီး “အိမ္တြင္းမႈလုပ္ သိမ္းထုပ္ေသခ်ာ” ေနၾကရတာေပါ့။ အဲဒီေခတ္ အခါကေတာ့ မိန္းမတုိင္း အဖို႔ အေရးႀကီးဆံုး လိုအပ္ခ်က္ဟာ တစ္သက္လံုး မွီခို အားကိုးႏိုင္တဲ့ “ေယာက်္ားေကာင္း” ရရွိေရး ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေယာက်္ားမ်ား အႀကိဳက္ အခ်က္အျပဳတ္၊ အခ်ဳပ္အလုပ္၊ ဇာထိုးပန္းထိုးစတဲ့ အိမ္တြင္းမႈ အလုပ္ေတြ ကြၽမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္ၿပီး “စီးတဲ့ေရ ဆည္တဲ့ကန္သင္း” လုပ္ႏိုင္ဖို႔ လုိပါတယ္။သမီး မိန္းကေလးမ်ားကို အဲဒီ အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ မိခင္မ်ားက ရင္အုပ္မကြာ ထားၿပီး သင္ၾကားေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ အိမ္တြင္းမႈ ပညာေတြသာမက သြားတာ လာတာ ေနတာ ထုိင္တာ ေျပာတာ ဆုိတာက အစ လူတကာ ခ်ီးမြမ္းေလာက္ေအာင္ျဖစ္ဖုိ႔ သြန္သင္ ဆံုးမၾကပါတယ္။ “ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္း” တို႔၊ “ဗုိင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိ”တို႔၊ “ေယာက်္ားတို႔ ဘုန္းလက္႐ံုး၊ မိန္းမတို႔ ဘုန္းဆံထံုး” တို႔ဆိုတဲ့ စကားေတြဟာ အဲဒီေခတ္အခါက အေမတုိင္းရဲ႔ လက္သံုးစကား ျဖစ္ပါတယ္။
ျပားျပား၀ပ္စိတ္ဓာတ္
အခုေတာင္ တခ်ဳိ႔အေမမ်ားက အဲဒီ အတုိင္း သမီးမ်ားကို သြန္သင္ဆံုးမတာေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ လာသလဲ ဆုိေတာ့ မႏၱေလးကို အလုပ္ေျပာင္းရတာ ကိုတစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲတဲ့ တကၠသိုလ္ ဆရာမ၊ စစ္ေတြကို ေျပာင္းရလုိ႔ ဆုိၿပီး အလုပ္က ထြက္လုိက္တဲ့ ဆရာ၀န္မ၊ ေရလမ္းမုိ႔ စိတ္မခ်လုိ႔ ဆုိၿပီး အေမက မလႊတ္လို႔ တစ္ေက်ာင္းလံုး သန္လ်င္ အေပ်ာ္ခရီးထြက္တာ မလုိက္ရတဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတုန္းက အမ်ားႀကီး ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ယဥ္ေက်း ႏူးည့ံ သိမ္ေမြ႔တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိမ္ေမြ႔လြန္ၿပီး လူေတာ မတိုးရဲတာကေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဒီေခတ္ႀကီးက မိန္းကေလးေတြလည္း ဘတ္စ္ကားတုိးစီးၿပီး ေက်ာင္းသြား အလုပ္သြားလုပ္ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္း လုပ္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ ဗုိင္းေကာင္းေစဖုိ႔ ေက်ာက္ဖိတာဆုိေပမယ့္ အဖိလြန္ရင္ေတာ့ ျပားသြားပါလိမ့္မယ္။ ျပားျပား၀ပ္ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔ ကမၻာကို ရင္ေဘာင္တန္းဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္မွာလဲ။
ကမၻာတစ္၀က္ရြက္ထားသူ
ကမၻာႀကီးရဲ႔ လူဦးေရ ထက္၀က္ဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြ ျဖစ္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ့ လုပ္အား မပါဘဲနဲ႔ ကမၻာႀကီးဟာ ပံုမွန္ လည္ပတ္ မေနႏုိင္ပါဘူး။ “အားႏြဲ႔တဲ့ မိန္းမ သား” ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကိုယ္တုိင္က ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ့ လုိပါ တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း လေပၚတက္ေနတဲ့ ေခတ္မွာ မိန္းမဆုိတာ ေယာက်္ားေတြရဲ႔ အလုပ္အေကြၽး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္လုိ ေယာက်္ားေတြ အလုိက် ျပဳစုေပးဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ “ေမာင္တစ္ထမ္း မယ္တစ္ရြက္” ဆုိတဲ့ ေရွးျမန္မာ စကားအတုိင္း တာ၀န္ မွန္သမွ် ေယာက်္ား မိန္းမအတူ ခဲြေ၀ ထမ္းေဆာင္ၾကရမွာပါ။ ေယာက်္ားေတြကလည္း “အိမ္ဦး နတ္ႀကီး” ေနရာက ေနၿပီး ”ေပၚေၾကာ့” ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ လုိပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ကမၻာတစ္၀က္ကို ထမ္းရြက္ထားသူေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကို ေမ့မထားၾကဖို႔ လိုေၾကာင္း သတိေပး ႏိႈးေဆာ္လုိက္ပါတယ္။
ဘာသိဘာသာ ေယာက်္ားသားညေနက်ေတာ့လည္း မိန္းမကသာ ႐ံုးဆင္းတာနဲ႔ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ အိမ္ျပန္တာ။ အိမ္ျပန္တာေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ျပန္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ံုးနား၀န္းက်င္မွာ ေရာင္းေလ့ ရွိတဲ့ ေစ်းသည္ေတြဆီက ၀ယ္ရ ျခမ္းရ ေသးတာ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကေလးေက်ာင္း ႀကိဳတာ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရေသးတာ။ အိမ္ျပန္ ေရာက္တာနဲ႔ ႐ံုးက ပါလာတဲ့ ျခင္းကေလးခ်ၿပီး ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရး လုပ္ရေတာ့တာပါ။ ေယာက်္ား ေတြကေတာ့ အိမ္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ျပန္ခဲပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တာ၊ အရက္ဆုိင္ ၀င္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဘာလံုးပဲြ သြားတာဆုိတာ မ်ဳိးေတြ လုပ္ေလ့ ရွိၿပီး ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္မွပဲ အိမ္ေရာက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး မိန္းမ အသင့္ ျပင္ထားတဲ့ ထမင္း၀ိုင္း ၀င္ထုိင္။ ၿပီးေတာ့ တီဗီေရွ႕ေရာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ စာတစ္အုပ္နဲ႔ ဘာသိဘာသာ ေနလုိက္ပါေတာ့တယ္။ မိန္းမျဖစ္သူကေတာ့ တစ္အိမ္လံုး စားေသာက္ထားတာေတြ ရွင္းလင္း ေဆးေၾကာၿပီးမွ ေရမိုးခ်ဳိး ရပါတယ္။ ေရခ်ဳိးၿပီးလို႔ တီဗီေရွ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ရၿပီ မထင္နဲ႔။ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္း၀တ္ဖို႔၊ ႐ံုးသမားေတြ ႐ံုး၀တ္ဖုိ႔ မီးပူ တိုက္ရေသးတာ။ မီးပူ တုိက္ရင္း ကေလးေတြ စာသင္ဖုိ႔ လုိရင္ သင္ရပါေသးတယ္။
လင္ေယာက်္ားအခြင့္အေရးလား
အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို ေယာက်္ားေတြ မလုပ္ ရဘူးလို႔ ဘယ္ေက်ာင္း ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ သင္မေပးလုိက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ား မ်ားကေတာ့ဒါကိုပဲ“လင္ေယာက်္ား အခြင့္ အေရး”အျဖစ္ ကုလသမဂၢက ျပ႒ာန္းေပး ထားတယ္လို႔ ယူဆ ထားၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ဘယ္ေတာ့မွ ကူလုပ္တယ္ မရွိၾကပါဘူး။ မိန္းမ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ မိန္းမရဲ့ အ၀တ္အစား ေလွ်ာ္ေပးတဲ့ ေယာက်္ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ဖူးပါသလဲ။ အိမ္ကို ၾကမ္းမွန္မွန္ တုိက္ေပးတဲ့ ေယာက်္ားမ်ဳိးေကာ ရွိပါရဲ႕လား။ ရွိတယ္ဆုိလည္း တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ အိမ္ဦးနတ္ဆုိၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထုိင္ေနၾကတာ ခ်ည္းပါပဲ။ အိမ္ဦးနတ္ဆုိတာ အိမ္ေထာင္စု အတြက္ အဓိကေငြရွာသူ (Bread Winner) ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ မိန္းမေတြက ေငြရွာေပးေနရင္ မိန္းမေတြကိုလည္း အိမ္ဦးနတ္လို႔ မသတ္မွတ္ သင့္ဘူးလား။
မိေအးႏွစ္ခါနာ
အခုေတာ့ မိန္းမေတြဟာ အလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ လုပ္လုပ္၊ ေငြေတြ ဘယ္ေလာက္ ရွာရွာ၊ အိမ္ဦးခန္းမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထုိင္ႏုိင္ဖို႔ ေ၀းစြ၊ အိမ္သာထဲေတာင္ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ၀င္ႏုိင္ ရွာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ရွင္မ၊ အိမ္ရွင္မလုိ႔သာ ေခၚေနၾကတာ တကယ္ေတာ့ ဒီေခတ္မိန္းမ မ်ားဟာ အိမ္သာကိုေတာင္ ပိုင္စိုးႏုိင္ျခင္း မရွိပါဘူး။ စကားလံုး ၾကမ္းတာကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ဒီေခတ္ မိန္းမသားမ်ားဟာ တကယ္ေတာ့ “ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အိမ္ေဖာ္မႀကီး”ေတြ သာသာပါပဲ။ အိမ္အကူတုိ့၊ အိမ္ေဖာ္တို႔ကမွ စားၿပီးေသာက္ၿပီး လခ အသားတင္ ရၾကေသးတယ္။ အိမ္ရွင္မေခၚ အိမ္ေဖာ္ေတြကေတာ့ လခတစ္ျပားမွ မရတဲ့ ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းမို႔ “ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အိမ္ေဖာ္မႀကီး”လုိ႔ ေခၚလုိက္တာပါ။ သူတုိ႔ ခမ်ာမွာ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ မွန္သမွ် သိမ္းႀကံဳး လုပ္ရတဲ့ အတြက္ ပိုက္ဆံ မရ႐ံုသာမက ကိုယ္ကေတာင္ ပိုက္ဆံ ရွာၿပီး ေပးရပါေသးတယ္။ တကယ့္ကို မိေအး ႏွစ္ခါနာဘ၀ပါ။ ဒီဘ၀က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ဆုိရင္ ေယာက်္ားေတြရဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို ျပဳျပင္႐ံု တစ္ခုတည္းနဲ႔ မရပါဘူး။ မိန္းမေတြပါ ျပဳျပင္ဖို႔ လုိပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက မိေအးႏွစ္ခါနာ ျဖစ္ရတာဟာ ကံမေကာင္း အေၾကာင္း မလွလုိ႔ မိန္းမ ျဖစ္လာရျခင္းရဲ႔ မေရွာင္ လဲႊႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ပဲလို႔ သေဘာပိုက္ၿပီး “ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အိမ္ေဖာ္မႀကီး” အျဖစ္ေနရတဲ့ ဘ၀ကိုပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံေနၾကပါေတာ့တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကိုယ္တုိင္က လက္ခံေနသေရြ႔ေတာ့ ဘယ္လုိမွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိေအးႏွစ္ခါနာ မျဖစ္ခ်င္ရင္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကိုယ္တုိင္ အေတြးအေခၚေတြ ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ေယာက်္ားေကာင္းရေရး
ဒီလုိ အမ်ဳိးသမီး မိေအးႏွစ္ခါ ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္း မ်ားစြာထဲမွာ ေရွးအစဥ္ အဆက္က လက္ကိုင္ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ “ဗုိင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ” အယူအဆလည္း အဓိကေနရာက ပါမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေရွးပေ၀သဏီကေတာ့ အထက္မွာ ေရးခဲ့သလုိပဲ အမ်ဳိးသမီးေတြ အိမ္ျပင္ ထြက္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာဖုိ႔ မလုိၾကဘူးေလ။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာပဲ ေနၿပီး “အိမ္တြင္းမႈလုပ္ သိမ္းထုပ္ေသခ်ာ” ေနၾကရတာေပါ့။ အဲဒီေခတ္ အခါကေတာ့ မိန္းမတုိင္း အဖို႔ အေရးႀကီးဆံုး လိုအပ္ခ်က္ဟာ တစ္သက္လံုး မွီခို အားကိုးႏိုင္တဲ့ “ေယာက်္ားေကာင္း” ရရွိေရး ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေယာက်္ားမ်ား အႀကိဳက္ အခ်က္အျပဳတ္၊ အခ်ဳပ္အလုပ္၊ ဇာထိုးပန္းထိုးစတဲ့ အိမ္တြင္းမႈ အလုပ္ေတြ ကြၽမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္ၿပီး “စီးတဲ့ေရ ဆည္တဲ့ကန္သင္း” လုပ္ႏိုင္ဖို႔ လုိပါတယ္။သမီး မိန္းကေလးမ်ားကို အဲဒီ အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ မိခင္မ်ားက ရင္အုပ္မကြာ ထားၿပီး သင္ၾကားေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ အိမ္တြင္းမႈ ပညာေတြသာမက သြားတာ လာတာ ေနတာ ထုိင္တာ ေျပာတာ ဆုိတာက အစ လူတကာ ခ်ီးမြမ္းေလာက္ေအာင္ျဖစ္ဖုိ႔ သြန္သင္ ဆံုးမၾကပါတယ္။ “ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္း” တို႔၊ “ဗုိင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိ”တို႔၊ “ေယာက်္ားတို႔ ဘုန္းလက္႐ံုး၊ မိန္းမတို႔ ဘုန္းဆံထံုး” တို႔ဆိုတဲ့ စကားေတြဟာ အဲဒီေခတ္အခါက အေမတုိင္းရဲ႔ လက္သံုးစကား ျဖစ္ပါတယ္။
ျပားျပား၀ပ္စိတ္ဓာတ္
အခုေတာင္ တခ်ဳိ႔အေမမ်ားက အဲဒီ အတုိင္း သမီးမ်ားကို သြန္သင္ဆံုးမတာေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ လာသလဲ ဆုိေတာ့ မႏၱေလးကို အလုပ္ေျပာင္းရတာ ကိုတစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲတဲ့ တကၠသိုလ္ ဆရာမ၊ စစ္ေတြကို ေျပာင္းရလုိ႔ ဆုိၿပီး အလုပ္က ထြက္လုိက္တဲ့ ဆရာ၀န္မ၊ ေရလမ္းမုိ႔ စိတ္မခ်လုိ႔ ဆုိၿပီး အေမက မလႊတ္လို႔ တစ္ေက်ာင္းလံုး သန္လ်င္ အေပ်ာ္ခရီးထြက္တာ မလုိက္ရတဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတုန္းက အမ်ားႀကီး ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ယဥ္ေက်း ႏူးည့ံ သိမ္ေမြ႔တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိမ္ေမြ႔လြန္ၿပီး လူေတာ မတိုးရဲတာကေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဒီေခတ္ႀကီးက မိန္းကေလးေတြလည္း ဘတ္စ္ကားတုိးစီးၿပီး ေက်ာင္းသြား အလုပ္သြားလုပ္ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္း လုပ္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ ဗုိင္းေကာင္းေစဖုိ႔ ေက်ာက္ဖိတာဆုိေပမယ့္ အဖိလြန္ရင္ေတာ့ ျပားသြားပါလိမ့္မယ္။ ျပားျပား၀ပ္ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔ ကမၻာကို ရင္ေဘာင္တန္းဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္မွာလဲ။
ကမၻာတစ္၀က္ရြက္ထားသူ
ကမၻာႀကီးရဲ႔ လူဦးေရ ထက္၀က္ဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြ ျဖစ္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ့ လုပ္အား မပါဘဲနဲ႔ ကမၻာႀကီးဟာ ပံုမွန္ လည္ပတ္ မေနႏုိင္ပါဘူး။ “အားႏြဲ႔တဲ့ မိန္းမ သား” ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကိုယ္တုိင္က ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ့ လုိပါ တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း လေပၚတက္ေနတဲ့ ေခတ္မွာ မိန္းမဆုိတာ ေယာက်္ားေတြရဲ႔ အလုပ္အေကြၽး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္လုိ ေယာက်္ားေတြ အလုိက် ျပဳစုေပးဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ “ေမာင္တစ္ထမ္း မယ္တစ္ရြက္” ဆုိတဲ့ ေရွးျမန္မာ စကားအတုိင္း တာ၀န္ မွန္သမွ် ေယာက်္ား မိန္းမအတူ ခဲြေ၀ ထမ္းေဆာင္ၾကရမွာပါ။ ေယာက်္ားေတြကလည္း “အိမ္ဦး နတ္ႀကီး” ေနရာက ေနၿပီး ”ေပၚေၾကာ့” ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ လုိပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ကမၻာတစ္၀က္ကို ထမ္းရြက္ထားသူေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကို ေမ့မထားၾကဖို႔ လိုေၾကာင္း သတိေပး ႏိႈးေဆာ္လုိက္ပါတယ္။
လူထုစိန္၀င္း
0 Comments:
Post a Comment