ျငိမ္းခ်မ္းေရး

တိႆ မေထရ္ သည္ ျမတ္စြာ ဘုရားအား တုိင္ၾကားေန၏။ တုိင္ၾကားသည္ ဆုိေသာ္ လည္း အမွန္မွာ မွားယြင္း သူက မိမိ ကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ေန၏။

တိႆ မေထရ္ သည္ ျမတ္စြာ ဘုရားႏွင့္ ညီအစ္ကုိ ၀မ္းကြဲ ေတာ္၍ အသက္ၾကီးမွ ရဟန္း ျပဳခဲ့သူ ျဖစ္၏။ ရဟန္း ျပဳခဲ့ ေသာ္လည္း သဒၶါတရား ေၾကာင့္ ျပဳခဲ့သည္ကား မဟုတ္။ ပူေဇာ္ သကၠာရ၊ လာဘ္လာဘ ကုိေမွ်ာ္မွန္း၍ ျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း တိႆမေထရ္သည္ ေဇတ၀န္ ေက်ာင္းေတာ္ အလယ္ ဗဟုိရွိ ဧည့္ခံ ဇရပ္ၾကီး ၌ ေထရ္ၾကီး ၀ါၾကီး ရဟန္း အသြင္ ေဆာင္၍ သီတင္းသုံး ေနျခင္း ျဖစ္၏။ လာသမွ် ေသာ အာဂႏၱဳ ရဟန္းမ်ားက ေထရ္ၾကီး ၀ါၾကီး ရဟန္းဟု ထင္၍ ရွိခုိးျခင္း၊ ေျခဆုပ္ လက္နယ္ ျပဳျခင္း ကုိ သာယာ ေနျခင္း ျဖစ္၏။ စင္စစ္ မိမိထက္ သီလ သမာဓိ ပညာ သာလြန္သူ မ်ား၏ ျပဳစု လုပ္ေကၽြး ျခင္းကို ခံရျခင္းကား ငရဲမီးႏွင့္ အတုိ႔ ခံရျခင္း သာတည္း။

မိမိထက္ သီလ သမာဓိ ပညာ သာလြန္သူ မ်ား၏ ရွိခုိးျခင္း ကို ခံရျခင္း သည္ကား ငရဲမီး ေလာင္ျမိဳက္ျခင္း ကုိ ခံေန ရျခင္းတည္း။ တိႆ မေထရ္သည္ ထုိအျဖစ္ကုိ သေဘာ မေပါက္။ သူကား ရယူ ေနရျခင္း ကုိသာ သေဘာေပါက္ တတ္သူ ျဖစ္၏။ ေပးဆပ္ရမည္ကုိ မသိမျမင္သူတည္း။

အာဂႏၲဳ ရဟန္းမ်ားက တိႆမေထရ္၏ ၀ါေတာ္ ကုိ ေမးၾကသည္။ တိႆ မေထရ္၏ ရဟန္း၀ါမွာ တစ္၀ါပင္ မျပည့္ေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ေသာ အျပဳအမူ သည္ ၀ိနည္း နွင့္ မကုိက္ညီ အျပစ္ ရွိေၾကာင္း အာဂႏၲဳ ရဟန္း မ်ားက ဆုံးမ ၾကသည္။ ဤသည္ ကုိပင္ တိႆ မေထရ္၏ နားတြင္ ခါးေန ေလေတာ့ သည္။ မိမိကဲ့သုိ႔ အမ်ိဳးျမတ္သူ ကုိ အမ်ိဳးမျမတ္သူမ်ားက ေျပာဆုိသည္ ဟူ၍ မခံရပ္နုိင္ ျဖစ္ေလ ေတာ့၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဘုရားရွင္အား ဦးစြာ တုိင္ၾကားျခင္း ျဖစ္၏။

စင္စစ္ ပုထုဇဥ္တုိ႔၏ စိတ္ကုိ ကိေလသာ မ်ားက ျခယ္လွယ္ ေန၏။ ကိေလသာမ်ား က ျခယ္လွယ္ ေနသျဖင့္ လည္း အာရုံကုိ အမွန္အတုိင္း ယထာဘူတ က်က် မသိဘဲ ဘက္လုိက္၍ သိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘက္လုိက္သည္ ဆုိရာ၌ လည္း မိမိ ႏွင့္တကြ မိမိ သက္ဆုိင္ရာ ဘက္သုိ႔သာ ဘက္လုိက္၏။ ထုိအခါ မိမိက မွားေန ေသာ္လည္း မွန္သည္ဟု သိေနေတာ့သည္။ မိမိက ဆိုးေန ေသာ္လည္း ေကာင္းသည္ ဟု သိေနေတာ့၏။ ေလာက အေခၚ အေ၀ၚ အရ ပညာရွိၾကီး ဟု ေခၚဆုိရေစကာမူ ကိေလသာကုိ ကြပ္ကဲ ထိန္းသိမ္းျခင္းမျပဳနုိင္ပါက အာရုံကုိ ယထာဘူတ က်က် သိျမင္ နုိင္မည့္ သူကား မဟုတ္။ ဘက္လုိက္ ၍ သိျမင္ မည့္သူ သာလ်င္ ျဖစ္ေပမည္။

တိႆ မေထရ္သည္ တရားရလုိ၍ ရဟန္း ျပဳလာသူ မဟုတ္ သျဖင့္ ကိေလသာ ကို ထိန္းသိမ္း နုိင္မည့္ တရားအလုပ္ ကုိလည္း မလုပ္။ ခတၱိယ အစဥ္အလာ မာန္၊ ျမတ္ဘုရား ႏွင့္ အမ်ိဳးေတာ္သည္ ဟူေသာမာန္ တုိ႔ျဖင့္ မာနတံခြန္ တလူလူ ထူေနသည္။

ျမတ္ဘုရား ႏွင့္တကြ အာဂႏၲဳ ရဟန္းမ်ားသည္ တိႆ မေထရ္၏ ကိေလသာ ကုိလည္း သိ၏။ ကိေလသာ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေၾကာင္း တရားကုိလည္း ေဟာျပနုိင္စြမ္းရွိ၏။ ေဟာျပ နုိင္စြမ္း ရွိသျဖင့္လည္း တိႆ မေထရ္ကို လုိက္နာရန္ ဆုံးမေတာ္ မူၾက၏။ အာဂႏၲဳ မေထရ္ မ်ားက ဦးစြာ ဆုံးမၾက၏။ ထုိ႔ေနာက္ ျမတ္ဘုရားက ဆုံးမေတာ္ မူ၏။

သုိ႔ေသာ္ တိႆ မေထရ္ကား လြန္စြာ ေခါင္းမာသူ ျဖစ္၏။ ဆုိဆုံးမရ ခက္သူ ျဖစ္၏။ အမွန္တရား ကုိ လက္မခံဘဲ မိမိ စြဲမိစြဲရာကုိ မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ကုိင္ ထားတတ္သူ ျဖစ္၏။ မိမိ၏ အမွားကုိ အမွားဟု ၀န္မခံလုိ။ မွန္သည္ဟုပဲ ယုံၾကည္ ထားခ်င္၏။ မိမိသည္ မွားသူမဟုတ္။ ျမတ္စြာ ဘုရား ႏွင့္တကြ အာဂႏၲဳ ရဟန္း မ်ားသည္သာ မွားသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ထင္ျမင္ ေနေတာ့၏။ အမွားကုိ မွန္သည္ဟု ထင္ျမင္ ေနသျဖင့္ ျပင္လည္း မျပင္လုိ။ အကယ္၍ ဤအမွားေၾကာင့္ အသက္ အေသ ခံရမည္ ဆုိလ်င္လည္း အသက္ကုိ သာ အေသခံမည္ ျဖစ္ေတာ့၏။

တိႆ မေထရ္ သည္ကား ယခု ဘ၀မွသာ မဟုတ္၊ ေရွးေရွး ဘ၀ေပါင္း မ်ားစြာ ကလည္း ဤကဲ့သုိ႔ပင္ အမွားကုိ ၀န္မခံဘဲ ေခါင္းမာခဲ့သူ ျဖစ္၏။ ဆုိဆုံးမရ ခက္သူ ျဖစ္ခဲ့၏။ သုိ႔ျဖစ္၍လည္း ေခါင္းမာမွု၊ ဆုိဆုံးမ ခက္မွုသည္ တိႆ မေထရ္၏ စရုိက္၊ ၀ါသနာ၊ အက်င့္ အျဖစ္ ယခုဘ၀တုိင္ ပါလာျခင္း ျဖစ္၏။

ေရွးေရွး ဘ၀မ်ားက မွားဖူးသည့္ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားကုိမူ တိႆ မေထရ္သည္ မျမင္နုိင္ေတာ့။ ျမတ္ဘုရား ကသာ ျမင္ေတာ ္မူ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွးဘ၀ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေဒ၀ိလ ရေသ့ ဘ၀ကုိ ထုတ္ႏုုတ္၍ ထုိ ေဒ၀ိလရေသ့ ဘ၀ တြင္လည္း ယခုကဲ့သုိ႔ ဆုိဆုံးမရ ခက္သျဖင့္ အသက္ေဘးႏွင့္ နီးခဲ့ဖူးေၾကာင္း အတိတ္ကုိ ေဆာင္ေတာ္ မူရ၏။ ဘ၀ေဟာင္းကုိ နားလည္ ေသာအခါ မွ တိႆ မေထရ္ သည္ ဆိုဆုံးမရ ခက္ျခင္း၊ ေခါင္းမာျခင္း ၏ အျပစ္ကုိ သခၤန္းစာ ယူတတ္ လာသည္။ သိျမင္ သေဘာေပါက္ လာ၏။ ျပဳျပင္လုိစိတ္ ျဖစ္လာ၏။

သုိ႔ေသာ္ ႏွလုံးသားတြင္း ေလာင္ျမိဳက္ ေနေသာ ေဒါသမီး ကုိကား အလုံးစုံ မသိျမင္ေသး ။ ေဒါသမီး ကုိ ျငိမ္းသတ္ နုိင္ေသာ အသိ သည္ လည္းေကာင္း၊ ေဒါသမီး ကုိ ပယ္သတ္ နုိင္ေသာ အက်င့္ သည္ လည္းေကာင္း၊ ေဒါသမီး ကုိ ျငိမ္းသတ္ နုိင္ေသာ ပညာ သည္ လည္းေကာင္း ထင္ရွား မျဖစ္ေပၚေသး။

စင္စစ္ အမ်က္ ေဒါသကုိ ပယ္သတ္ျခင္း အရာကိစၥ၌ ပုဂၢိဳလ္တုိင္း ရည္တူ တန္းတူ စြမ္းနုိင္ လိမ့္မည္ ဟု မယူဆအပ္။ အက်င့္၊ ၀ါသနာ၊ စရိုက္၊ ပါရမီ၊ ကၠေျႏၵ အနုအရင့္၊ ကိေလသာ အထူအပါး၊ သတိ အဆင့္ အတန္းေပၚ မူတည္၍ ပယ္သတ္ နုိင္ စြမ္းအား ကြဲျပား သည္သာ ျဖစ္ေလ၏။

ထြက္ေပၚေနေသာ အမ်က္ ေဒါသကုိ တမုဟုတ္ခ်င္း အျပီးသတ္ ေခ်မွုန္း နုိင္လိမ့္မည္ ဟုလည္း မယူဆအပ္။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ အလုိက္၊ ၀ိသုဒၶိ ခုနစ္ပါး အလုိက္၊ မဂ္ ေလးပါး အလိုက္ ေဒါသ အပါအ၀င္ ကိေလသာ မ်ားကုိ အဆင့္ဆင့္ ေခ်မွုန္း ရသည္သာ ျဖစ္၏။

ေခါင္းမာျခင္း ကုိ စြန္႔လႊတ္ျပီး ျဖစ္ေသာ တိႆ မေထရ္သည္ မိမိ၏ အမ်က္ ေဒါသကို ေျဖေဖ်ာက္ နုိင္မည့္ နည္းလမ္းကုိ ငံ့လင့္ေန၏။

ထုိအခါမွ ျမတ္ဘုရားက ဤသုိ႔ ေဟာၾကားေတာ္မူရသည္။

"ဤသူသည္ ငါ့ကုိ ဆဲေရး၏၊ ညွဥ္းဆဲ၏၊ အနုိင္အထက္ ျပဳ၏၊ ငါ့ပစၥည္းကုိ မတရား ယူ၏။
ဤသုိ႔ ရန္ျငိဳး ဖြဲ႔သူအား ရန္သည္ မျငိမ္း။
ဤသူ သည္ ငါ့ကုိ ဆဲေရး၏၊ ညွဥ္းဆဲ၏၊ အနုိင္ အထက္ ျပဳ၏၊ ငါ့ပစၥည္းကုိ မတရားယူ၏။
ဤသုိ႔ ရန္ျငိဳး မဖြဲ႔သူအား ရန္သည္ ျငိမ္း၏။"

တရား ေရေအး သည္ တိႆ မေထရ္၏ ေထာင္နုိင္ေသာ နားမွ တစ္ဆင့္ နွလုံးသား အထိ စီးဆင္းကာ ပူျပင္း ေလာင္ျမိဳက္ေနေသာ မီးကုိ ျငိွမ္းသတ္သည္။

ဤ၌ ျငိွမ္းသတ္မွု သည္ကား ေဒါသျဖစ္ဖြယ္ အၾကံအစည္ မ်ားကုိ အဖန္တလဲလဲ ၀ဲ၍ သုံးသပ္ ေနေသာ အေတြးအလ်ဥ္ကုိ တရားသံတည္း ဟူေသာ အာရုံေကာင္းသုိ႔ ဦးတည့္ ေပးလုိက္ျခင္း လည္း ျဖစ္၏။ တရားသံ ၌ ပါေသာ စကား အဓိပၸါယ္ ကုိ ၾကံေတြးျပီး သေဘာေပါက္ နားလည္ေစ သျဖင့္လည္း အမ်က္ေဒါသ ကုိ ျငိွမ္းသတ္ ေပးျခင္း ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ ဤသုိ႔ေသာ ျငွိမ္းသတ္မွု သည္ကား ယာယီအားျဖင့္ ျငိွမ္းသတ္မွု သာ ျဖစ္ေပ၏။ အမ်က္ ေဒါသ ကုိ ကာယကံေျမာက္ ၀စီကံေျမာက္ မေနာကံေျမာက္ ထင္ရွား ထြက္ေပၚ မလာေအာင္ ေခတၱမွ် ဖယ္ရွား ေပးထားျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ေခတၱ ဖယ္ရွား ထားေပးသည္ ဟု ဆုိသျဖင့္ ေနာင္ အေၾကာင္း တုိက္ဆုိင္ ေသာအခါ ထြက္ေပၚ လာဦးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိနားလည္ အပ္ေပျပီ။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဤသုိ႔ ၾကားနာ၍၊ ၾကံေတြး၍ ျငိွမ္းသတ္မွု မ်ိဳးကုိမူကား ျငိွမ္းသတ္မွု ၏ ပန္းတုိင္ ဟူ၍ မယူဆအပ္။ ဆုံးခန္းတုိင္ျပီး ျဖစ္ေသာ အသိပညာ ဟူ၍လည္း မယူဆအပ္။ သညာသိ ဟူ၍သာ ဆုိအပ္ ေပေတာ့သည္။

ဤသညာသိ ကုိ အေျခခံ၍ ကိေလသာ တုိ႔ကုိ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေစမည့္ ဘာ၀နာ အက်င့္ျမတ္ တုိ႔ကုိ က်င့္မွသာ ေနာက္တစ္ဖန္ ဤ ပူေလာင္မွုမ်ိဳး ကုိ မခံစားရ ေတာ့ဘဲ ေဒါသ ႏွင့္တကြ ကိေလသာမီးမ်ား အျပီးတုိင္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းမည္ ျဖစ္၏။ ထာ၀ရ ျငိမ္းခ်မ္းမွု ကုိ ရရွိမည္ ျဖစ္၏။

ထုိကဲ့သုိ႔ ကိေလသာ မီးမ်ား ကုိ အနုသယ နွင့္တကြ ပယ္ထားေသာ အရိယာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ကုိသာ ပရမတၱ သစၥာ အလုိ အားျဖင့္ ပညာရွိသူ ဟူ၍ ဆုိအပ္ေပ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ထုိပုဂၢိဳလ္ မ်ားသည္သာ အာရုံကုိ ဘက္ မလုိက္ဘဲ အမွန္တရားကုိ ယထာဘူတ အက်ဆုံး သိနုိင္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

ကမာၻေပၚရွိ လူမ်ိဳး အသီးသီး၊ ဘာသာ အသီးသီးမွ လူပုဂၢိဳလ္ မ်ားသည္ ျငိမ္းခ်မ္းမွု ကုိ လုိလား ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ မိမိ၊ မိမိ ပတ္၀န္းက်င္ နွင့္ မိသားစု ျငိမ္းခ်မ္းမွု မ်ိဳးကုိ သာမက တစ္ကမာၻလုံး ျငိမ္းခ်မ္းမွုမ်ိဳး ကုိပါ အလုိရွိၾက ေမွ်ာ္မွန္းၾကသည္။ စင္စစ္ ကမာၻ႔ျငိမ္းခ်မ္းေရး စသည္မ်ားမွာ နိုင္ငံ အခ်င္းခ်င္း ရန္မျဖစ္ရုံမွ် ျငိမ္းခ်မ္းမွုမ်ိဳး သာလ်င္ ျဖစ္ျပီး အနုသယ ကိေလသာကုိ ျငိွမ္းသတ္ျပီး ရရွိသည့္ ျငိမ္းခ်မ္းမွုမ်ိဳး ကဲ့သုိ႔ နက္နဲမွု မရွိလွေသး။ စစ္မွန္ေသာ ျငိမ္းခ်မ္းမွုဟု မဆုိအပ္ လွေသး။

မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ အမ်က္ ေဒါသ၏ အျပစ္ ကုိ ဗဟုသုတ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဘာ၀နာ သိ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း သိတန္ သမွ် သိထားမွသာ မိမိတုိ႔ အလိုရွိေသာ ျငိမ္းခ်မ္းမွုကုိ ရရွိမည္ျဖစ္ေပ၏။ အမ်က္ေဒါသကုိ ျငိမ္းေအးေၾကာင္း နည္းလမ္း မ်ား ကုိကား သညာသိ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ပညာသိ အားျဖင့္လည္းေကာင္း မည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး မဆုိ သိအပ္ နားလည္အပ္ သည္ သာလ်င္ ျဖစ္ေပေတာ့ သတည္း။




ကိုးကား
တိႆမေထရ္(ယမက၀ဂ္) -ဦးေရႊေအာင္
ပုရာေဘဒသုတ္တရားေတာ္-မဟာစည္ဆရာေတာ္
http://www.ahlataya.blogspot.com