တစ္ ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း ( TAG )

ျဖစ္သလို ၊ ၾကံဳသလို စားေသာက္ ျခင္း နဲ ့ပါတ္သက္ျပီး အမ ေမအိခင္က က်ေနာ္ ကို ( TAG ) လာေတာ ့..သူ မ်ား ေတြ ( TAG ) ထား တာပဲ လိုက္ဖတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ မထင္မွတ္ပဲ က်ေနာ္ အလွည္ ့ေရာက္လာျပီေပါ့ ေလ…။

အစားအစာစားသံုးျခင္းနဲ ့ပါက္သက္လို ့ေတာ ့သာမာန္အားျဖင္ ့သိပ္မဆန္းသလိုပဲ ထင္ရေပမယ္ ့က်ေနာ္ အေန နဲ့ ကေတာ ့ နဲနဲ ဆန္းေနမလားပဲ ဗ် ။ ဘာလို ့ လဲ ဆိုေတာ ့ က်ေနာ္ က ခႏၶာ ကိုယ္ အေလးခ်ိန္က ေပါင္ ( ၁၀၀ ) ၀န္းက်င္ပဲ ရွိတာ..လူကသာ ပိန္ေပမယ့္ အစားကေတာ ့ ဘာစားသလဲ မေမး နဲ့…ထမင္းတခါစားရင္ တစ္ပန္း ကန္ နဲ့ ၀ သြားတယ္ ဆို တာ က်ေနာ့္ ဘ၀ မွ ထံုးစံ မရွိဘူး…အနည္းဆံုး ႏွစ္ပန္းကန္ပဲ …သူမ်ားအိမ္ဧည္ ့သည္ သြားလုပ္ လဲ အားမနာ ဘူး ၊ စံခ်ိန္မေလွ်ာ ့ေစရ ဘူး…။ တခုေတာ ့ ရွိတယ္ က်ေနာ္ က လဲ ခုခ်ိန္ထိ ထမင္းနဲ့ လက္ဖက္ရည္ ကိုသာ အဓိကအစားစာအျဖစ္သတ္မွတ္ထားတာ…မုန္ ့ပဲသားေရစား ငယ္ငယ္ေလးထဲ က စား ေလ့စားထ မရွိတာ ..။ အစားေသာက္နဲ့ပက္သက္ျပီးေျပာရ မယ္ ဆိုရင္ေတာ ့ အပိုင္းႏွစ္ပိုင္း ခြဲေျပာ ရ မလိုျဖစ္ ေနျပီ….။

ပထမ အပိုင္း က က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ေန ခ်ိန္က …တိတိက်က်ေျပာရ ရင္ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ စိတ္သာရွိျပီး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္မလုပ္ခင္ အခ်ိန္ က….ေပါ ့…။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ထဲက အလုပ္ထဲမွာပဲ နစ္ေနခဲ့တာ အဲဒီအခ်ိန္ကာလ က ဆို အရြယ္ နဲ့ ၀င္ ေငြ နဲ့မလိုက္ေအာင္ ကိုရွာလို ့ရ ခဲ့ တယ္….။ မနက္မိုး လင္း တာနဲ့ အလုပ္ထဲေရာက္ေနျပီ …အိမ္ထမင္း..၊ အိမ္ ဟင္း ကို တလ မွာ တပါတ္ေလာက္ ပဲ စားျဖစ္ တယ္…။ အျပင္မွာ စားတာမ်ားတယ္…။ ဒါေပမယ္ ့ အလုပ္ က်တဲ့ ရက္ ေတြ မွာဆိုရင္ေတာ ့ မနက္ စာထမင္း ကို ညေန ေလးနာရီငါးနာရီ မွာ စားရတာေတြ က လဲ ရွိတယ္…။ ငယ္တဲ့ အခ်ိန္ ဆိုေတာ ့ အလုပ္ပင္ ပန္း တာလဲ ဂရုမစိုက္ဘူး…၊ ေကာင္းေကာင္းလုပ္တယ္ ေကာင္းစား တယ္ဗ်…။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ အျမဲ လိုလို စားေလ ့ စားထရွိတဲ့ ထမင္းဆိုင္ေတြ က ေတာ ့ ဆူးေလ ဘုရားလမ္း က ေရႊျမိဳ ့ေတာ္ ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္ ၊ ( ၂၇ ) လမ္းက ဓႏုျဖဴေဒၚေစာရီ ၊ ( ၃၇ ) လမ္း က 203 ထမင္းဆိုင္ ၊ ေနာက္ ေရႊဘံုသာ လမ္းက ခ်စ္တီး ထမင္းဆိုင္ က်ေနာ္ တို့ အျမဲအားေပးေနၾက ဆိုင္ေတြ ေပါ ့…။ အဲဒီဆိုင္ေတြ ခုထိလဲ ရွိေနတုန္းပဲ …။ က်ေနာ ့အလုပ္ ကိုေရာက္လာသမွ် ဧည္ ့သည္ေတြ ကိုလဲ အဲဒီဆိုင္ေတြ မွာပဲ ဒိုင္ခံ ေကၽြးတယ္…။ က်ေနာ္နဲ့ အတူ က်ေနာ ့အလုပ္ထဲ က ဒူးမနာသား တပည္ ့ေတြ ကို လဲ ေနတိုင္း ေကၽြးေနႏိုင္တယ္..။ ညေနပိုင္း အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ ျပီဆိုရင္ေတာ ့ ဟဲဟဲ ..ေျပာရရင္လဲၾကြားရာ သလိုျဖစ္ ေန မယ္.. အခုရွိတဲ့ ထရိတ္ဒါးေဟာ္တယ္ ရဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၊ ဆာကူရာတာ၀ါ ရဲ့ ေဘး ကပ္ ရပ္ မွာဖြင္ ့ခဲ့တဲ့ အန္တီ နန္း ( ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ) ရဲ့ ပီကင္းေဟာ္တယ္ မွာ အေပါင္း အသင္းေတြ နဲ့ ဘီယာေလးစုပ္ ျပီး မွ အိမ္ျပန္တယ္…။ ေျပာရဦးမယ္ ..က်ေနာ္ က ( Budwizzer )ဘီယာကို အရမ္းၾကိဳက္တာ ဗ် ၊ အခုေတာ ့ အဲဒီတံဆိပ္ ျမန္မာျပည္ ကို စီးပြားေရးပိတ္ဆို ့မွု ့ေတြလုပ္ ျပီးတဲ့ေနာက္ ပိုင္းမ၀င္ေတာ ့ ဘူး ဗ်ာ..၊ က်ေနာ္ က ဘီယာ သာ ၾကိဳက္တာ မ်ားမ်ားမေသာက္ႏုိင္ဘူး..ဘီယာသံုးဘူးေလာက္ ကုန္တာနဲ ့ စကားေတြ မပီေတာ ့ ဘူး..၊ လမ္းေလွ်ာက္လဲ ေတာင္နင္း ၊ ေျမာက္နင္းျဖစ္ကုန္ေရာ…ဟဟ ။ ျပီးေတာ ့က်ေနာ္ က ဘီယာ ေသာက္ရင္ အျမည္းအရမ္း စားတယ္ ညစာထမင္းအလြတ္ကိုစားတာ..ဗ်…။ တခါတေလေနာက္ပိုင္း အေပါင္း အသင္းေတြနဲ့ေသာက္ရတာညီးေငြ ့လာေတာ့ လမ္းမေတာ္ ၀ါးတန္းလမ္း မွာဖြင္ ့ထားတဲ့ ဇာမဏီ ေပ်ာ္ပြဲစား ရံု ၊ ေမာ္တင္ ကမ္းနားဆိပ္ မွာ ရွိတဲ့ ကိုစိုင္း ဖြင့္ထားတဲ့့( winner KTV ) စတဲ့ ဆိုင္ေတြ မွာ သီခ်င္းေလးဆို ၊ ေကာင္မေလးေတြ ဌဲ ့ ေပးတဲ့ဘီယာ ကိုအရသာခံေသာက္ တတ္လာတယ္ ..။ အ၀တ္အစားကို က်ေနာ္ သိပ္မခံု မင္ဘူး အစား အေသာက္ကေတာ ့ မီးလိုေတာက္ ပဲ…..။ ျပီးေတာ ့ က်ေနာ္ မွာ အပူအပင္ ကလဲ မရွိဘူး…ငိုစား ရယ္စား မရွိေတာ ့စိတ္ထင္တိုင္း ေန ခဲ့တယ္….။ အလုပ္ပိတ္ရက္အိမ္မွာနားရင္ေတာ ့ က်ေနာ္ဘယ္ မွသြားေလ ့ မရွိဘူး အိမ္မွာပဲေနတယ္.. အေမ ခ်က္ထား သမွ် ကို တေနကုန္စားတယ္..က်ေနာ္အိမ္မွာရွိတဲ့ေန ့ဆိုရင္ေတာ ့ အိမ္က ထမင္း အိုးက မီးဖိုေပၚက ဆင္းရတယ္ ကို မရွိဘူး.. မနက္အိပ္ယာ ႏိုးႏိုး ျခင္း ထမင္း တနပ္စား တယ္ ဗ်ာ.. ေန ့ လည္ ..ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္ တခါစားတယ္ဗ်ာ… ညေနေလး နာရီ ငါးနာရီေလာက္ တခါ စားျပန္ေရာ … ေနာက္ဆံုး ညအိပ္ယာ၀င္ ခါနီး ညဆယ္ ့တစ္နာရီေလာက္တခါစားျပီး မွ အိပ္ယာ ထဲ ၀င္တယ္ဗ်..။
အဲလိုေနရင္းနဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ကိုအရင္ကထက္ ပိုျပီး နဲနဲေလး စိတ္၀င္ စားလာတယ္ ….ျပည္ပ အသံလႊင္ ့ဌာနေတြ က လႊင့္တဲ့ ေရဒီယို အစီစဥ္ေတြ ကို နားေထာင္ျဖစ္လာတယ္….။ အင္တာနက္ ဆိုင္ေတြ က လဲ ရန္ကုန္မွာ ဖြင့္လာၾကျပီဆိုေတာ ့ အင္တာနက္ မွာ သတင္းေတြဖတ္လို ့ရ တယ္ ဆိုတာ နဲ့ အင္တာနက္ သံုးနည္း ကို ေလ့လာ ျပီး သတင္းေတြ ဖတ္တယ္…အေပါင္းသင္းေတြနဲ့ေလတဲ့ အခ်ိန္က ေလွ်ာ ့မွန္းမသိေလွ်ာ ့လာ တယ္…ဘီယာလဲသိပ္မေသာက္ ျဖစ္ ေတာ ့ ဘူး.. ညေနအလုပ္ခ်ိန္ျပီးတာနဲ့ အင္တာ နက္ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ တာပဲ..။ အဲလိုစာ ေတြဖတ္ရင္းသတင္း ေတြ နားေထာင္ရင္း နဲ့က်ေနာ္တို ့ေတြကို စစ္အစိုးရ က မတရားလုပ္ထားတာေတြ ကို သိလာ တယ္ ..။ ျပီးေတာ ့က်ေနာ္ အလုပ္ကိစၥ နဲ့သြား လာ ခဲ့ တဲ့ ေ န ရာေဒသေတြ က ျပည္သူေတြရဲ့အသိပညာ နည္းပါးမွု ့ေတြ ၊ ေဒသခံေတြ ကို အာဏာပိုင္ေတြ က သူတို ့ ရဲ့ အိမ္ေတာ္ ပါေက်းကၽြန္မ်ားသဖြယ္ ခိုင္းေစ ဆက္ဆံတာေတြကို မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္လာတယ္..ဗ်..။ အဲဒီလို စိတ္၀င္ စားလာရာ က ေရႊဂံုတိုင္မွာေနတဲ့ အသိတေယာက္ နဲ့ ဆက္စပ္မိရာကေန အခုက်ေနာ္ တို ့ရဲ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုက ေရစီ အဖြဲ့ခ်ဳပ္ ကိုေရာက္ရွိလာပါေတာ ့ တယ္…။ အဲလို ေနရင္း ပါတီထဲမွာ လုပ္ကိုင္ ေနၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ္ အကို ေတာ္မ်ားနဲ့ သိကၽြမ္းလာတယ္….။ ျပီးေတာ ့က်ေနာ္ ထက္ ငယ္တဲ့…လူငယ္ေတြပါ ပါတီ ထဲ မွာစိတ္ေရာကိုယ္ ပါနွစ္ ျပီးလုပ္ေနၾကတာေတြ ေတာ ့ ..က်ေနာ္ကို က်ေနာ္ ရွက္လာတယ္…၊ အႏွစ္မရွိတဲ့ လူတေယာက္လို ခံစား လာ ရတယ္ဗ်ာ…။ ဒါေပမယ္ ့လဲ အလုပ္က တဖက္ရွိေနေသးေတာ ့ ထဲထဲ ၀င္၀င္ မလုပ္ ျဖစ္ေသးပါဘူး…။
အဲဒီလိုဖားတပိုင္း ၊ ငါးတပိုင္းျဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ္ ့ကို ႏိုင္ငံေရးေလာက ကိုအျပီးတြန္းထည္ ့လိုက္ တာကေတာ ့ ျပီးခဲ့ေသာ ႏွစ္က ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးၾကီးကပါပဲ…ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ ဘိုးဘြားဘီဘင္ လက္ ထက္ ထဲ က ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ခဲ့ တဲ့ ဘုရားသားေတာ္ သံဃာေတြ ကို လမ္းေပၚထြက္ ေမတၱာ ပို ့လို ့ ဆို ျပီး ဓါတ္တိုင္ မွာၾကိဳးနဲ ့တုတ္ျပီး ရိုက္ရတယ္လို ့ ဗ်ာ… အဲဒီ သတင္းၾကားတဲ့ေန ့က ဆိုရင္ သတင္းနားေထာင္ရင္း နဲ့ အသား တ ဆတ္ဆတ္ တုန္ျပီး…. က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ ေလး မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ ခဲ့တယ္….အဲဒီညမွာပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တခု ခ် လိုက္တယ္… ဒီလိုသာသနာဖ်က္တဲ့ မိစာၦာေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေနမွု ့ကို လံုး၀ လက္သင္ ့မခ ံ ႏိုင္ ေတာ ့ ဘူး..မျဖစ္မေန ေတာ္လွန္ရေတာ ့ မယ္ဆိုျပီး ေနာက္ အလုပ္ ဖက္ေျခဦးမလွည္ ့ ခဲ့ေတာ့ တာ ခုခ်ိန္ထိပဲဆိုပါေတာ ့ ဗ်ာ…။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ ့ အရင္ထဲက နားရည္၀လာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားေတြ ၊ ၀ိုင္း၀န္း သြန္သင္ ခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ မ်ားေၾကာင္ ့ က်ေနာ္ ပါတီရဲ့လမ္းစဥ္ေတြ ကို မွန္ကန္စြာေလွ်ာက္လွမ္း ႏိုင္ခဲ့ ပါ တယ္…။ တာ၀န္ေပးလာသမွ် အလုပ္ကိုလည္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္..။ ျပီးေတာ ့က်ေနာ္ အခု စာေရး ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပဲက်ေနာ့့္ရဲ့ ေျပာင္းလဲ မွု ့ေတြကို ျပန္ေတြး မိရင္းအားရေက်နပ္မိပါတယ္…။ အရင္လို ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့ စားတေယာက္ မဟုတ္ေတာ ့ ဘူး…။ အရင္လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ဖက္မွာလံုး၀ နီးပါးေျခဦးမလွည္ ့ႏိုင္ေတာ ့ တဲ့ အတြက္ သံုးစြဲ စရာေငြေၾကး ခ်ိဳ ့တဲ့လာတဲ့ အတြက္ အရာရာကိုေခၽြတာတတ္ေနျပီ..။ တခါတေလ ျပတ္တလွည္ ့ ငတ္ တ လွည့္ ရွိတဲ့ေန ့ေတြမွာလဲ ေနတတ္သြားျပီ…။ အရင္က တေန ့ကို အနဲ ဆံုးလက္ဖက္ရည္ သံုးၾကိမ္ ေလာက္ ေသာက္ရ မွ အာသာေျပတဲ့ က်ေနာ္ အခုခ်ိန္မွာ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာဖြင့္တဲ့ အေပါစား လက္ဖက္ ရည္ ဆိုင္ က လက္ဖက္ရည္ကိုေတာင္ တေန ့တခြက္ နပ္မမွန္ခ်င္ေတာ ့တာကိုလည္း အမွု့မထားေတာ ့…။ က်ေနာ့္ရဲ့ ခံံယူ ခ်က္ကပဲ က်ေနာ္ ့ကို ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္လိုက္ေလွ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ေနရာခ်ထားေပးခဲ ့ျပီးျပီ ။ ရံုးကေကၽြးတဲ့ မနက္စာထမင္း ကိုမမွီလိုက္တဲ့ေန ့ေတြ မွာလဲ က်ေနာ္ဟာ မနက္ပိုင္း ဥပုဒ္ ေစာင္ ့ေနတတ္ျပီ ….က်ေနာ့္ လိုပဲ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ့ ဘ၀ေတြ ကို ကိုယ္ခ်င္း စာတတ္ လာတယ္….။ ျပတ္တလွည္ ့ငတ္တလွည့္ ေနၾကရတဲ့ လူငယ္ေတြ ၾကားမွပဲေပ်ာ္ေမြ ့လာတယ္…။ က်ေနာ္ အရင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္း အခ်ိန္မေရြးျပန္လုပ္ႏိုင္ေပမယ့္…အဆင္းရဲဒုကၡ ခံျပီး ေသနတ္ေျပာင္း၀ ေအာက္မွာ တိုင္းျပည္ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္ ေရးအတြက္ ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ ကို က်ေနာ္ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျပီး မထား ခဲ့ခ်င္ဘူး …။ သူတို ့ နဲ့ တသား ထဲျဖစ္ေအာင္ ေနတယ္.. ။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျဖစ္သလိုု ၾကံုသလို စားေသာက္ေနတယ္ လို့ေတာ ့ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ လိုတာ ထက္ ေတာ ့ပိုျပီးမစားေတာ ့ ဘူး..။ ဒါေပမယ္ ့လည္း က်ေနာ္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ဟာလဲ ေပါင္ ( ၁၀၀ ) ၀န္းက်င္မွာပဲ ရွိ ေနတယ္…။ ေလွ်ာ့ မသြား ဘူး .....က်ေနာ္ ေကာင္း ေကာင္း နားလည္သြားျပီ အစားအေသာက္ဆိုတာ ဘ၀ အတြက္ အေထာက္ အကူသေဘာ ပဲ ရွိတယ္..ဘ၀ ရဲ့ အႏွစ္သာရ မဟုတ္ဘူး ။ က်ေနာ္တို နဲ့အတူ့ ႏိုင္ငံေရးကိုစိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္ေတြ ဘ၀ ရဲ့ အႏွစ္သာရ ဆိုတာ အခုခ်ိန္မွာ…

http://burmesepeople.blogspot.com