ရန္ကုန္ျမဳိ ့နဲ ့ ျမဳိ ့အသီးသီးက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မ်ားနဲ ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ အသက္ (၈) ႏွစ္မွ (၁၅) ႏွစ္အရြယ္ခန္ ့ ကေလးသူငယ္မ်ားအား စားပြဲထိုးေတြအျဖစ္ ခိုင္းေစခန္ ့ထားႀကပါတယ္။ ဒီအရြယ္ကေလးသူငယ္ေလးေတြကို ခိုင္းရတဲ့အတြက္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္မ်ားအတြက္ ေပးရတဲ့လုပ္ခက သက္သာတဲ့အျပင္ အလုပ္ကိုလည္း အရြယ္နဲ ့မမွ်ေအာင္ အဆမတန္ ခိုင္းႀကေလ့ရွိပါတယ္။ အခ်ဳိ ့ဆိုင္မ်ားဆိုရင္ လစာမေပးဘဲ မ၀ေရစာေလာက္သာ ေကၽြးၿပီး အလုပ္ကို နားခ်ိန္ေတာင္ မေပးဘဲ အတင္းအဓမၼ ခိုင္းေစၾကပါတယ္။
စား၀တ္ေနေရးမေျပလည္ ခက္ခဲလြန္းလို ့ ဘ၀အသက္အရြယ္နဲ ့မမွ်ေအာင္ တစ္ေန ့တာ၀င္ေငြေလးရဖို ့ အလုပ္လုပ္ႀကရတဲ့ ဒီကေလးေတြရဲ ့ ဘ၀ကို ကို္ယ္ခ်င္းစာ သနားႀကဖို ့လိုပါတယ္။ ပညာသင္ခ်ိန္မွာ ပညာသင္ခြင့္မရ၊ ကေလးသဘာ၀ ေပ်ာ္ရႊင္ႀကည္ႏူးႀကရမယ့္အခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ႀကည္ႏူးခြင့္မရတဲ့ ဒီကေလးေတြရဲ ့ ဆင္းရဲနိမ့္ပါးေနရတဲ့ဘ၀ေတြကို မိမိတို ့ရဲ ့ သားသမီး တူ တူမေတြသာ ျဖစ္ရင္ဆိုတဲ့ အသိတရားေလးနဲ ့ ညွာညွာတာတာ ဆက္ဆံသင့္ပါတယ္။
ထိုက္သင့္တဲ့ လစာ၊ က်န္းမာေရးနဲ ့ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ လုံေလာက္တဲ့ အစားအေသာက္၊ အလုပ္ခ်ိန္အတြင္း အနားယူသင့္တဲ့ အခ်ိန္ကာလေလးမ်ား အစရွိသည္တို ့ကို ဆိုင္ရွင္ အလုပ္ရွင္မ်ားအေနနဲ ့ လူသားခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး စီစဥ္ေပးသင့္ပါတယ္။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ မိမိဆိုင္အလုပ္ ျမန္ျမန္ျပီးရဖို ့၊ မိမိစီးပြားေရးတိုးတက္ဖို ့၊ မိမိေပးရတဲ့ ေကြ်းရတဲ့ဟာေတြ သက္သာဖို ့ေလာက္သာ ေရွ ့ရွဴျပီး အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးသူငယ္မ်ားကို ႏိုင္ထက္စီးနင္းနဲ ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ထက္ ကြ်န္လိုဆက္ဆံတာ လက္ခံစရာ အေႀကာင္းမရွိပါဖူး။ ဒီလိုလုပ္ရပ္ဟာလည္း ကေလးသူငယ္ေတြအေပၚမွာ လူသားမဆန္စြာနဲ ့ ညဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ လူသားမပီသစြာနဲ ့ လူ လူခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ငယ္ရြယ္တဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြဟာ ထိုက္သင့္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္းေစရမွာ ျဖစ္ျပီး အလုပ္ခြင္အတြင္း သင့္ေလ်ာ္ေသာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္အေနနဲ ့ ရသင့္ရထိုက္ေသာ အက်ဳိးခံစားပိုင္ခြင့္မ်ား ရရွိႀကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္အရ ကိုက္ညီတဲ့ အလုပ္ကိုသာ ခိုင္းေစရမွာ ျဖစ္ျပီး လုပ္ကိုင္တဲ့အလုပ္အတြက္ ရသင့္ရထို္က္တဲ့ လုပ္အားခကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို ့ရဲ ့ လုပ္ခန္းခြင္အတြင္း က်န္းမာေရးကအစ ဆိုင္ရွင္ အလုပ္ရွင္ေတြအေနနဲ ့ အေလးထား ဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္ႀကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ကေလးဘဲ ငါတို ့ ခိုင္းခ်င္သလို ခိုင္းမယ္၊ ေပးခ်င္သေလာက္သာ ေပးမယ္၊ ေကြ်းခ်င္သေလာက္သာ ေကြ်းမယ္ဆိုတာမ်ဳိးကေတာ့ အဆိုပါ ခိုင္းေစသူေတြဟာ လူ မဟုတ္ဖူးလို ့ဘဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီထက္ပိုဆိုးတာကေတာ့ အဆိုပါ အလုပ္လုပ္ႀကတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြကို ရိုက္ပုတ္တာ ျပဳလုပ္ႀကတဲ့ ဆိုင္ရွင္ အလုပ္ရွင္ေတြဟာ သားသမီးခ်င္း မစာနာ လူသားခ်င္း မစာနာဘဲ ႏိုင္ထက္စီးနင္းျပဳလုပ္လို ့ ဒီလုပ္ရပ္ေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ လုပ္သင့္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ မဟုတ္ပါဖူး ဆုိတာပါ။
ေအာက္ေဖၚျပပါ ကဗ်ာေလးကို ေရးသားသူကေတာ့ ရန္ကုန္ျမဳိ ့က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို သြားေရာက္ခဲ့ရင္း သူျမင္ေတြ ့ခဲ့ရတဲ့ ကေလးသူငယ္ စားပြဲထိုးေလးတစ္ေယာက္ကို ဆိုင္ရွင္ကေန အႏိုင္က်င့္တာကို ေတြ ့ခဲ့မိလို ့ စိတ္မေကာင္ႀကီးစြာနဲ ့ အဆိုပါ စားပြဲထိုးေလးဘ၀ သနားညွာတာမိကာ သူ ့ေနရာမွာသာဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္မိမလည္းဆိုတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာ ခံစားမိျပီး ေရးသားထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကဗ်ာရွင္က ေျပာတာကေတာ့ - လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲထိုးေလးကို ၾကည့္ရင္း ေရးမိတဲ့ ကဗ်ာေလးပါတဲ့။
ျဖစ္ပါရေစ။
အေဖ ျဖစ္ျဖစ္ … အေမျဖစ္ျဖစ္
တစ္ေယာာက္ေတာ့ ႐ွိခ်င္တယ္။
မၾကာခဏ အမွားအယြင္း
လုပ္မိတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆံုးမဖို႕ …… ။
အေဖျဖစ္ျဖစ္…. အေမျဖစ္ျဖစ္
တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိခ်င္တယ္။
႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလို ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ႀကီးကို
မုန္႕ဖိုးအျဖစ္ ေတာင္းယူသံုးႏိုင္ဖို႕ ……။
ခုေတာ့ ပန္းကန္ေလးတစ္ခ်ပ္ …. က်ကြဲတာနဲ႕
ေက်ာေကာ့ေအာင္ ႐ုိက္ခံရတဲ့ကၽြန္ေတာ္ …..
မိဘအရင္းရဲ႕ ဆံုးမတာကိုဘဲ ခံခ်င္တယ္ …..။
ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ …..
ေက်ာတစ္ခင္းစာရ႐ံုနဲ႕
ထမင္း မ၀ေရစာ စားရ႐ံုနဲ႕
ဘ၀ကို ျပည့္စံုတယ္လို႕ မထင္ဘူး
ခ်ားရဟတ္ေလးေတာ့ စီးခ်င္တယ္ ……။
အေဖျဖစ္ျဖစ္ ….. အေမျဖစ္ျဖစ္ ….
ရမယ္ဆို လိုခ်င္မိတယ္။
မၾကာခဏ မ်က္ရည္လြယ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ….
အားရပါးရ ငိုေၾကြးတာကို
ျမင္ရေအာင္လို႕ ……..။
(ေရးသားသူ ကဗ်ာရွင္ - မင္းသစ္တည္) ။
ကေလးသူငယ္မ်ား မတရား အႏိုင္က်င့္ခံရျခင္းမွ ကင္းေ၀းႀကပါေစ ……… ။
0 Comments:
Post a Comment