”ရင္ကိုထိရွလို႔ပဲ့က်လာတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္”

http://saungyunela.blogspot.com
အေမေရ..
ေမတၱာေလွေမွာက္
သစၥာေတြကမ္းေပ်ာက္
ဂရုဏာေတြခမ္းေၿခာက္
မုဒိတာသစ္ပင္ေတြလည္းမေပါက္တဲ့
အသူရကာယ္ေခ်ာက္နက္နက္မွာ
သားတို႔ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေလွ်ာက္ေနရဦးမွာလဲဗ်ာ…

ကၽြန္ၿဖစ္ေနရတဲ့ေခတ္မွာ
ႏြံနစ္ေနရတဲ့မြဲၿပာၿပာဘဝထဲ
သားတို႔လည္းလူတကာေတြလိုဘဲ
မလတ္ဆတ္တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ
တဝဲၿခာၿခာလည္ရင္းး
လွည့္ဖ်ားၿခင္းေတြရဲ့က်ံဳးသြင္းမႈကိုခံေနရ
မနက္ၿဖန္ဆိုတာေတြကလည္း
အတိတ္အမႈိက္ပံုထဲလွဲက်င္းအထည့္ခံေနရတယ္ အေမ…

အေမေၿပာခဲ့တဲ့ ဒုကၡလွလွဆိုတာ
ဦးဂ်ိဳနဲ႔လားလို႔ေမးခဲ့တုန္းက
ၿပံဳဳးသြားတတ္တဲ့အေမ့မ်က္ႏွာေပၚကအဓိပၸာယ္
သားတို႔ကသိပ္ငယ္ေသးေတာ့နားမလည္ခဲ့မိ
ဆူးစူးတဲ့အခါမွဘဲဆူးမွန္းသိေတာ့တယ္
ၿပန္ဝယ္ယူလို႔မရႏူိင္ေတာ့တဲ့
ဘဝရဲ့စာရြက္ေတြအေပၚမွာ
မင္နီၾကက္ေၿခခတ္ေတြလည္းမ်ားခဲ့ပါတယ္ အေမ…

ဒီလိုနဲ႔
အကာလညေတြကနက္ေတာ့
သားတို႔ရဲ့ေအးစက္စက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ
ေသြးထြက္သံယိုဒဏ္ရာေတြပိုရႈပ္ပြလာတယ္ အေမ…

ဒါေတြအားလံုးဟာ
ဘဝအတြက္အံမဝင္ခြင္မဖက္ႏူိင္ေသးတဲ့
စနစ္တက်လြဲေခ်ာ္ခ်က္ေတြသာၿဖစ္ပါတယ္ အေမ..

လတ္တေလာရလာတဲ့ရလာဒ္ေတြမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔အသက္ဆက္ခ်င္တဲ့ကမၻာ
အထပ္ထပ္အခါခါရႈရႈိက္ခ်င္တဲ့အေငြ႔အသက္
တရႈိက္မက္မက္တမ္းတခ်င္တဲ့ေႏြးေထြးမႈ
တနံတလ်ားၿပဳစုထားခ်င္တဲ့ပန္းတခင္း
ရွင္သန္ၿခင္းေတြကိုဟစ္ထုတ္ခ်င္တဲ့ေတးတပုဒ္
”အို…ဒါေတြတခုမွမပါေသးပါလား” အေမ ..

တခ်ိဳ႕ကအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္
တခ်ိဳ႕ကေၿခာက္ဆယ့္ငါး
ဘာေတြမ်ားမွားခဲ့ပါသလဲ
စစ္တုရင္ခံုေပၚကေလးေထာင့္ကြက္ေလးေတြထဲမွာ
ပြန္းရုပ္ကေလးေတြခၿမာအခါခါလဲၿပိဳေပးေနၾကရွာရ
အသဲႏွလံုးေတြနဲ႔ခဏခဏငိုရဖန္မ်ားလို႔
သားတို႔…
က်စရာမ်က္ရည္စေတြေတာင္ရွားပါးေနပါၿပီ အေမ…

အေမ
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ
အႏွစ္ႏွစ္အလလအနာေဖးမတက္ဘဲ
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ၿဖာထြက္ေနေလတဲ့
အိပ္မက္ရုိင္းတစ္ခုရဲ့စာကိုယ္ပိုင္းသာၿဖစ္တယ္
ဒါဟာ နိဂံုးပိုင္းတစ္ခုမဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္.အေမ…

အေမ့ကမၻာမွာအေမွာင္ထုၾကီးစိုးလို႔
ေနေၿပာက္မထိုး မိုးေပါက္မရြာ ႏွင္းစက္မေၾကြက်ေပမယ့္
တိမ္ညိဳေတြေရဆင္းေသာက္
မုတ္သုန္ေရာက္တဲ့တေန႔မွာ
ပက္ၾကားအက္ေဆာင္းရင္ဘတ္က
ႏွင္းစက္ေတြတဖ်ပ္ဖ်ပ္က်တဲ့အခ်ိန္
ဒါမွမဟုတ္
ေႏြၾကိဳငွက္တစ္အုပ္
လြပ္လတ္ေတးကိုဆိုထုတ္တဲ့တေန႔က်ရင္
နိဂံုးေကာင္းတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္