မဇၨိမသတင္းဌာနမွ စာေရးဆရာေမာင္သစ္ဦး ေရးထားတဲ့ေဆာင္းပါးေလးကို တင္ျပလုိက္ပါတယ္။
ေစ်းဆိုင္တန္း အားလံုးလိုလို ကက္ဆက္သံ၊ ဓာတ္စက္သံမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ ဖြင့္ထားၾကသျဖင့္ ပြဲခင္းတခုလံုး ဆူညံလ်က္ရိွ၏။ ခေနာ္ခနဲ႔ တန္းလ်ားေပၚတြင္ ထုိင္ရသည္မွာ လဲမက်ေအာင္ထိန္းၿပီး ထိုင္ရ၏။ သည္ၾကားထဲ လယ္ကြက္ထဲတြင္ ကုလားဖ်ဥ္းထိုး ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္မို႔ ေျမႀကီးခဲ၊ ႐ိုးျပတ္ငုတ္တိုႏွင့္ ပတ္ၾကားအက္မ်ားေၾကာင့္ တန္းလ်ားမွာ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေန၏။ ကိုယ္က ၿငိမ္ေအာင္ ထိုင္ ေပသည့္ေဘးခ်င္း ယွဥ္ထိုင္ၿပီး မုန္႔ဟင္းခါး စားေနသူႏွစ္ေယာက္က အၿငိမ္မေနၾက။ ျငဳပ္သီးထထည့္၊ ဟင္းရည္ထေတာင္းႏွင့္ ထိုင္လုိက္ထလိုက္ လုပ္သည့္အခါ က်ေနာ့္လက္ထဲက ဇြန္းမွာ ပါးစပ္ေပါက္၀တြင္ ယိမ္းထိုးလ်က္ရိွ၏။
လူတေယာက္ ... က်ေနာ့္ေက်ာကို ထိမီွကာ ရပ္လုိက္သည္။ ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး ၾကည့္ေတာ့ ကရင္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ကို ေတြ႔ရ၏။ ခါးတြင္ ေစာင္တထည္ပတ္လ်က္၊ ပုဆိုးတိုတို၊ အက်ၤ ီခပ္ႏြမ္းႏြမ္း။
"ဟား ... ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း"
သူက က်ေနာ္ႏွင့္ခြါကာ၊ ဆိုင္တံစက္ၿမိတ္တြင္ သြားရပ္ၿပီး ေစာင့္ေန၏။ က်ေနာ္က မုန္႔ဟင္းခါးဖိုး ရွင္းသည္။ တံစက္ၿမိတ္၀တြင္ ရပ္ေနသည့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းေဘးတြင္ ရပ္သည္။
"ခင္ဗ်ားတေယာက္ထဲ ပြဲခင္းထဲ ထြက္လာတာလား၊ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ေခၚလာမွေပါ့"
"ဘယ္မွမသြားပါဘူး။ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲ စားၿပီး လံုၿခံဳေရးတဲ ျပန္မွာပါ။ ေခၚလာရမွာလည္း အားနာလို႔ပါ"
"ဒါဆိုရင္ ဆရာေတာ္ဘုရားဆီ ခဏလိုက္ခဲ့ဦးဗ်ာ။ ဆရာေတာ္ဘုရားက အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥတခု တိုင္ပင္စရာ ရိွတယ္ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ကို အေခၚခိုင္းလိုက္လို႔"
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပြဲခင္းထဲက ထြက္ေတာ့ ေကာ္ဟဲရြာထိပ္တြင္ ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္း ျဖစ္ေန၏။ ပြဲသြားပြဲလာ လူတခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔ေဘးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾက၏။ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းက လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို အုပ္ၿပီးထိုးကာ ေရွ႕ကေလွ်ာက္၏။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး အလင္းေရာင္မွာ တလံကြာကြာေလာက္အထိသာ ထိေရာက္၏။
ဖါးအံၿမိဳ႕နယ္၊ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ံုး - KNU - စစ္ေရးတာ၀န္ခံ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းႏွင့္ က်ေနာ္ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးသည္မွာ သုံးရက္သာလွ်င္ ရိွေသး၏။ ခႏၶာကိုယ္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္၊ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ ကရင္လူမ်ဳိးတဦး။ စကားကို ေလလံုးကြဲ႐ံုမွ်သာ အသံႏွိမ့္္ၿပီး ေျပာတတ္သူ။
ဘုရားေက်ာင္း၀န္းထဲတြင္ မီးစက္ျဖင့္ မီးေခ်ာင္းမ်ား ထြန္းထား၏။ ေက်ာင္းမႀကီးေပၚတြင္မူ မီးေခ်ာင္းမ်ား မွိတ္ထားကာ၊ ေရနံဆီမီးခြက္တလံုးသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ အနားကိုေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးစာရိႏၵႏွင့္ အျခားပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦး ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။
"ဆရာေတာ္ဘုရား ... တပည့္ေတာ္ကို အေခၚခိုင္းတယ္ဆိုလို႔ပါဘုရား ..."
"ေအး၊ ဟုတ္တယ္ ဒကာႀကီး။ က်ဳပ္ဆီကို ကင္းသမားကတဆင့္ စာတေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါ တိုင္ပင္ခ်င္လို႔ အေခၚခိုင္းလိုက္တာ"
ေဘးတြင္ ကပ္ထိုင္ေနၾကသည့္ ရြာသားႏွစ္ဦးက လူစိမ္းျဖစ္သူ က်ေနာ့္ကို အကဲခတ္ေနၾက၏။ မိဆိုင္းေတာင္ေပၚဘုရား ၁၂ ႀကိမ္ေျမာက္ ဗုဒၶပူဇနိယဘုရားပြဲေတာ္ က်င္းပေရးေကာ္မတီ လူႀကီးမ်ားျဖစ္မည္ဟု ယူဆမိ၏။
"ေအာ္ ... သတင္းေထာက္ ဒကာႀကီးပါ.. ပါလာတာကိုး။ ...အဆင္ေျပတာေပါ့။ က်ဳပ္ေတာ့ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ရမယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ ၀ိုင္းၿပီး စဥ္းစားၾကပါဦး"
ဆရာေတာ္ဘုရားက ၾကမ္းျပင္ေပၚက စာရြက္တရြက္ကို ယူကာ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း လက္ထဲသို႔ လႊဲေပးလုိက္၏။ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းက မီးခြက္ကိုဆြဲယူကာ စာရြက္ကို ငံု႔ၿပီး ဖတ္၏။ အတန္ၾကာ ဖတ္ၾကည့္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ဆီကို လႊဲေပး၏။ လက္ထဲေရာက္လာသည့္ စာရြက္ကိုကိုင္ကာ မီးခြက္အနားကို တိုးကပ္ၿပီး ဖတ္သည္။
၂၄.၃.၉၄
တပည့္ေတာ္ ႐ိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား။
တပည့္ေတာ္တို႔လည္း ဆရာေတာ္ဘုရား၏ လျပည့္ေန႔ည ဘုရားပြဲကို ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ဗီဒီယိုမ်ား ႐ိုက္ကူးၿပီး မွတ္တမ္း တင္ခ်င္ပါသည္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားအေနႏွင့္ တပည့္ေတာ္တို႔ကို လာခြင့္ျပဳမည္ဆိုလွ်င္ ကင္းသမား ႏွင့္အတူ ဖိတ္စာေလးတေစာင္ ေရးၿပီး ပို႔ေပးလိုက္ပါရန္ ေလွ်ာက္ထားပါသည္ဘုရား။
(တပ္ခြဲမွဴး)
ခလရ (၄၂) ေ႐ႊအုပ္ေက်းရြာစခန္း
လက္ထဲက စာရြက္ကို ငံု႔ဖတ္ေနရင္းက တအံ့တၾသ ငိုင္ေနမိသည္။ က်ေနာ့္ထံက စကားကို နားစြင့္ေနၾကသည့္ ၀ိုင္းထိုင္သူမ်ားကိုပင္ ေမ့သြားရ၏။ ဗုဒၶပူဇနိယပြဲေတာ္ က်င္းပေရးေကာ္မတီ ဥကၠဌ ဆရာေတာ္ ဦးစာရိႏၵထံ နအဖ စစ္တပ္က ေရးပို႔သည့္ စာျဖစ္၏။
"ပဒိုကိုေလးဆီကိုေကာ အေခၚခိုင္းထားၿပီးၿပီလားဘုရာ့"
"ေခၚေတာ့ ေခၚခိုင္းထားတာပဲ ဒကာႀကီး။ အခုပဲ ရွစ္နာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ ပဒိုကိုေလးက ခ်က္ခ်င္း ထလိုက္လာရင္ေတာင္ တနာရီေလာက္ ၾကာဦးမယ္။ ပြဲက ကိုးနာရီမွာ ထြက္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္း စာျပန္ရင္လည္း ညဥ့္နက္မွ စာျပန္လို႔ မျဖစ္ဘူးမို႔လား။ ပဒိုကိုေလး မလာခင္ က်ဳပ္တို႔ဘာသာ က်ဳပ္တို႔ စဥ္းစားထားဖို႔လိုတာေပါ့"
နယ္ခံပုဂၢိဳလ္မ်ားထက္ က်ေနာ့္အဖို႔ ပိုၿပီး စဥ္းစားရခက္၏။ က်ေနာ္က ခဏတျဖဳတ္ ေရာက္လာသည့္ အာဂႏၱဳဧည့္သည္။ ဘာတခုမွ် အကြ်မ္းတ၀င္ သိရိွထားသူမဟုတ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဆရာေတာ္ဘုရား၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းႏွင့္တကြ တာ၀န္ရိွသူမ်ားအဖို႔လည္း စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရ ခက္ခဲလိမ့္မည္ဆိုသည္ကို က်ေနာ္သိ၏။
"ဆံုးျဖတ္ရခက္တာေတာ့ အမွန္ပဲ ဒကာႀကီးရ"
၀ိုင္းထိုင္ေနသူအားလံုး ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနၾက၏။ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကရ၏။
"သူတို႔ေျပာသလို ဖိတ္လိုက္ရင္ေကာ တကယ္လာပါ့မလား။ တပည့္ေတာ္တို႔ဘက္က ဒီပြဲကို ေနာက္က အမာခံထားၿပီး က်င္းပတယ္ဆိုတာသိလို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားကို ကလိတာမ်ားလားမွ မသိတာ။ စာထဲမွာ သူတို႔လည္းပဲ ဓာတ္ပံု၊ ဗီဒီယို ႐ိုက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုတာက၊ ေတာင္ေပၚဘုရားမွာ မေန႔တုန္းက ဗဟိုက အဖြဲ႔ေတြ တခ်ိန္လံုး ဗီဒီယို႐ိုက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ေနတာ သူတို႔သိလို႔ ဒီလိုလွမ္းၿပီး ေတာက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဘုရာ့"
ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း၏ စကားအေပၚ မည္သူမွ ႐ုတ္တရက္ သေဘာထား မေပးႏိုင္ၾက။ က်ေနာ္ကလည္း မ၀ံ့မရဲ၀င္ၿပီး အႀကံျပဳဖို႔ စဥ္းစားမိ၏။
"ဖိတ္စာပို႔ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား။ ပြဲခင္းထဲကို ဘယ္သူမွ လက္နက္ကိုင္ၿပီး၊ ယူနီေဖာင္း၀တ္ၿပီး မလာရဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ အမိန္႔ထုတ္တာဆိုေတာ့၊ ဒီေကာင္ေတြ လက္နက္မပါဘဲေတာ့ လာရဲမွာ မဟုတ္ဘူး ဘုရား။ လက္နက္ကိုင္ၿပီး လာလို႔ကလည္း မရဆုိေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ လာရဲမယ္ မထင္ဘူးဘုရာ့"
"ဒါလည္း မျဖစ္ေသးဘူး ဒကာႀကီးရဲ႕။ သူတို႔က လက္နက္ကိုင္ၿပီးပဲလာလာ၊ လက္နက္မပါဘဲနဲ႔ပဲ လာလာ၊ ပြဲခင္းထဲ သူတို႔လာၿပီဆိုတာ သိတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ပြဲလည္းပ်က္မွာပဲ။ အကုန္ထြက္ေျပးၾကမွာပဲ။ အခုပဲ ၾကည့္ေလ။ သူတို႔က တညေနလံုး လက္နက္ႀကီးထုၿပီး အသံေပးေနတာ ဒကာႀကီးလည္း အၾကားပဲဟာ"
"ဖိတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဖိတ္သည္ျဖစ္ေစ ... တခုခုေတာ့ အေၾကာင္းျပန္ရမယ္နဲ႔ တူတယ္"
"အဲဒါေျပာတာေပါ့၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းျပန္ရမလဲဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရခက္လို႔ေပါ့"
"အေၾကာင္းမျပန္ဘဲ ဒီအတိုင္း ေနလိုက္ျပန္ရင္လည္း ပြဲၿပီးရင္ ဆရာေတာ္ဘုရားကိုမ်ား သူတို႔က ျပႆနာ ရွာလာႏိုင္မလား"
"ဒါလည္း အတတ္မေျပာႏိုင္ဘူး သတင္းေထာက္ႀကီးရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို စာလာပို႔တာကအစ သတင္း မေပါက္ၾကားရေအာင္ ပိတ္ထားရတယ္။ ေတာ္ၾကာ ပြဲပ်က္သြားမယ္မို႔လား"
က်ေနာ္က မီးခြက္ေဘးတြင္ ခ်ထားသည့္ စာရြက္ကိုယူကာ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္မိျပန္သည္။ စာ၏ ေအာက္ေျခ၌ တပ္ခြဲမွဴး၏အမည္ မပါေသာ္လည္း လက္မွတ္ထိုးထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ထိပ္တြင္ တပ္ခြဲ႐ံုးတံဆိပ္ ႐ိုက္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။
"တပည့္ေတာ္က မသိလို႔၊ စိုးရိမ္လို႔ ေမးတာပါဘုရား။ တကယ္လို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဖိတ္္စာမပို႔ဘဲ ထားရင္ ဒီေကာင္ေတြ ပြဲခင္းထဲမ်ား လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ထုခ်င္ထုမလား မသိဘူးဘုရာ့"
"ေအး ... ဒါလည္း ေျပာလို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့ ဒကာႀကီးရာ။ ဒကာႀကီးေတာင္ မနက္က ပြဲလာတဲ့ ရြာသားတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရေသးတယ္မို႔လား။ ဟို ... လက္မွာ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံ ရွပ္ထိထားလို႔ ပတ္တီးစီးတဲ့ ဒကာေလ"
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္၏။ မနက္ပိုင္းက ေကာ္ဟဲရြာသို႔ ပြဲၾကည့္ရန္ ထြက္လာၾကသည့္ ေက်ာင္းရြာက ရြာသားတအုပ္ကို နအဖ စစ္တပ္က လမ္းမွျဖတ္တားၿပီး စစ္ေဆးတားဆီးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့၏။ ေၾကာက္လန္႔ကာ ထြက္ေျပးသည့္ ရြာသားမ်ားကို လက္နက္ႀကီးႏွင့္ လွမ္းပစ္၏။ လက္ေမာင္းတြင္ ဒဏ္ရာရခဲ့သည့္ ရြာသားတဦးကို က်ေနာ္ သြားေတြ႔ခဲ့၏။ သတင္းယူခဲ့ရ၏။ ဒဏ္ရာမွာ ေသြးမတိတ္ေသး။ ကမၼေမါင္းေဆး႐ံုသို႔ သြားျပသင့္ေၾကာင္း က်ေနာ္က အႀကံျပဳေတာ့လည္း သည္လို ဒဏ္ရာမ်ဳိးႏွင့္ ၿမိဳ႕ကေဆး႐ံုတြင္ သြားမျပရဲဟု ဆို၏။ ရြာထဲက အရပ္ဆရာႏွင့္ပင္ ႀကိတ္ၿပီး ေဆးကုေနေလသည္။
စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ ထိုင္ေနစဥ္ ေျခသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခ႐ိုင္အတြင္းေရးမွဴး ပဒိုကိုေလးႏွင့္ ရြာသားႏွစ္ဦး ေရာက္လာသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
အခ်ိန္အတန္ၾကာဆက္ၿပီး အႀကိတ္အနယ္ တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးၾကျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ နအဖ စစ္တပ္ထံ မည္သို႔မွ် အေၾကာင္းမျပန္ဘဲ သည္အတိုင္း ပြဲကို က်င္းပသြားရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ရြာႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းအထိ ပုန္းကင္းမ်ား တိုးခ်ဲ႕ခ်ထားၾကရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကရ၏။ အစစအရာရာ သတိႏွင့္ ျပင္ဆင္ထားၾကဖို႔ လံုၿခံဳေရး ကင္းသမားမ်ားကို မသိမသာ ႏႈိးေဆာ္ၾကရ၏။
ညဥ့္ ၂ နာရီ ထုိးသည္အထိ မည္သည့္ ထူးျခားမႈမွ မ႐ိွေသး။ လက္နက္ႀကီး ပစ္သံမ်ားကိုမူ နာရီ၀က္ တႀကိမ္မွ် ၾကားေနၾကရ၏။ ဆိုင္းသံတိတ္ခ်ိန္ႏွင့္ လက္နက္ႀကီးပစ္သံ ႀကံဳႀကိဳက္သြားပါက ပြဲၾကည့္ပရိသတ္မ်ားမွာ အနည္းငယ္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ၾကရ၏။ ေခါင္းတဆန္႔ဆန္႔ႏွင့္ လည္ျပန္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ၾကရ၏။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္းသံမ်ား ျပန္လည္ ဆူညံလာသည့္အခါ ပြဲစင္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာျပန္လွည့္ၿပီး ပ်က္လံုးမ်ားကို တေ၀ါေ၀ါႏွင့္ သေဘာက်ေနၾကျပန္၏။
မနက္မိုးလင္းလို႔ ပြဲခင္းထဲတြင္ လူစုကြဲေသာအခါက်မွ က်ေနာ္သည္လည္း လူအုပ္ႏွင့္ေရာကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ေက်ာင္းမႀကီးေအာက္က ကုတင္တလံုးရိွရာသို႔ အိပ္မႈံစံုမႊားႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ကုတင္ေပၚတြင္ အဖိုးအိုတေယာက္ဟု ယူဆရသည့္ လူတေယာက္၊ ပုဆိုးၿခံဳကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ မိုးလင္းၿပီျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရၿပီဟု ပိုင္းျဖတ္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ၏ ေဘးတြင္ပင္ ၀င္ၿပီး လွဲအိပ္လိုက္၏။
"ခင္ဗ်ား ... အခုမွ ျပန္လာတာလား"
မပီမသ ႏႈတ္ဆက္သံၾကားလို႔ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ထၾကည့္မိသည္။ က်ေနာ့္ေဘးတြင္ ပုဆိုးၿခံဳၿပီး အိပ္ေနသည့္ "ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း" ကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ စကားျပန္ေျပာမည္ဟု ရည္ရြယ္စဥ္ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းကို ၾကည့္ေတာ့ သူက မ်က္လံုးမ်ားပိတ္ကာ ေဟာက္သံေပးၿပီး ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလေတာ့သည္္။
ေစ်းဆိုင္တန္း အားလံုးလိုလို ကက္ဆက္သံ၊ ဓာတ္စက္သံမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ ဖြင့္ထားၾကသျဖင့္ ပြဲခင္းတခုလံုး ဆူညံလ်က္ရိွ၏။ ခေနာ္ခနဲ႔ တန္းလ်ားေပၚတြင္ ထုိင္ရသည္မွာ လဲမက်ေအာင္ထိန္းၿပီး ထိုင္ရ၏။ သည္ၾကားထဲ လယ္ကြက္ထဲတြင္ ကုလားဖ်ဥ္းထိုး ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္မို႔ ေျမႀကီးခဲ၊ ႐ိုးျပတ္ငုတ္တိုႏွင့္ ပတ္ၾကားအက္မ်ားေၾကာင့္ တန္းလ်ားမွာ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေန၏။ ကိုယ္က ၿငိမ္ေအာင္ ထိုင္ ေပသည့္ေဘးခ်င္း ယွဥ္ထိုင္ၿပီး မုန္႔ဟင္းခါး စားေနသူႏွစ္ေယာက္က အၿငိမ္မေနၾက။ ျငဳပ္သီးထထည့္၊ ဟင္းရည္ထေတာင္းႏွင့္ ထိုင္လုိက္ထလိုက္ လုပ္သည့္အခါ က်ေနာ့္လက္ထဲက ဇြန္းမွာ ပါးစပ္ေပါက္၀တြင္ ယိမ္းထိုးလ်က္ရိွ၏။
လူတေယာက္ ... က်ေနာ့္ေက်ာကို ထိမီွကာ ရပ္လုိက္သည္။ ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး ၾကည့္ေတာ့ ကရင္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ကို ေတြ႔ရ၏။ ခါးတြင္ ေစာင္တထည္ပတ္လ်က္၊ ပုဆိုးတိုတို၊ အက်ၤ ီခပ္ႏြမ္းႏြမ္း။
"ဟား ... ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း"
သူက က်ေနာ္ႏွင့္ခြါကာ၊ ဆိုင္တံစက္ၿမိတ္တြင္ သြားရပ္ၿပီး ေစာင့္ေန၏။ က်ေနာ္က မုန္႔ဟင္းခါးဖိုး ရွင္းသည္။ တံစက္ၿမိတ္၀တြင္ ရပ္ေနသည့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းေဘးတြင္ ရပ္သည္။
"ခင္ဗ်ားတေယာက္ထဲ ပြဲခင္းထဲ ထြက္လာတာလား၊ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ေခၚလာမွေပါ့"
"ဘယ္မွမသြားပါဘူး။ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲ စားၿပီး လံုၿခံဳေရးတဲ ျပန္မွာပါ။ ေခၚလာရမွာလည္း အားနာလို႔ပါ"
"ဒါဆိုရင္ ဆရာေတာ္ဘုရားဆီ ခဏလိုက္ခဲ့ဦးဗ်ာ။ ဆရာေတာ္ဘုရားက အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥတခု တိုင္ပင္စရာ ရိွတယ္ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ကို အေခၚခိုင္းလိုက္လို႔"
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပြဲခင္းထဲက ထြက္ေတာ့ ေကာ္ဟဲရြာထိပ္တြင္ ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္း ျဖစ္ေန၏။ ပြဲသြားပြဲလာ လူတခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔ေဘးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾက၏။ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းက လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို အုပ္ၿပီးထိုးကာ ေရွ႕ကေလွ်ာက္၏။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး အလင္းေရာင္မွာ တလံကြာကြာေလာက္အထိသာ ထိေရာက္၏။
ဖါးအံၿမိဳ႕နယ္၊ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ံုး - KNU - စစ္ေရးတာ၀န္ခံ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းႏွင့္ က်ေနာ္ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးသည္မွာ သုံးရက္သာလွ်င္ ရိွေသး၏။ ခႏၶာကိုယ္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္၊ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ ကရင္လူမ်ဳိးတဦး။ စကားကို ေလလံုးကြဲ႐ံုမွ်သာ အသံႏွိမ့္္ၿပီး ေျပာတတ္သူ။
ဘုရားေက်ာင္း၀န္းထဲတြင္ မီးစက္ျဖင့္ မီးေခ်ာင္းမ်ား ထြန္းထား၏။ ေက်ာင္းမႀကီးေပၚတြင္မူ မီးေခ်ာင္းမ်ား မွိတ္ထားကာ၊ ေရနံဆီမီးခြက္တလံုးသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ အနားကိုေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးစာရိႏၵႏွင့္ အျခားပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦး ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။
"ဆရာေတာ္ဘုရား ... တပည့္ေတာ္ကို အေခၚခိုင္းတယ္ဆိုလို႔ပါဘုရား ..."
"ေအး၊ ဟုတ္တယ္ ဒကာႀကီး။ က်ဳပ္ဆီကို ကင္းသမားကတဆင့္ စာတေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါ တိုင္ပင္ခ်င္လို႔ အေခၚခိုင္းလိုက္တာ"
ေဘးတြင္ ကပ္ထိုင္ေနၾကသည့္ ရြာသားႏွစ္ဦးက လူစိမ္းျဖစ္သူ က်ေနာ့္ကို အကဲခတ္ေနၾက၏။ မိဆိုင္းေတာင္ေပၚဘုရား ၁၂ ႀကိမ္ေျမာက္ ဗုဒၶပူဇနိယဘုရားပြဲေတာ္ က်င္းပေရးေကာ္မတီ လူႀကီးမ်ားျဖစ္မည္ဟု ယူဆမိ၏။
"ေအာ္ ... သတင္းေထာက္ ဒကာႀကီးပါ.. ပါလာတာကိုး။ ...အဆင္ေျပတာေပါ့။ က်ဳပ္ေတာ့ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ရမယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ ၀ိုင္းၿပီး စဥ္းစားၾကပါဦး"
ဆရာေတာ္ဘုရားက ၾကမ္းျပင္ေပၚက စာရြက္တရြက္ကို ယူကာ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း လက္ထဲသို႔ လႊဲေပးလုိက္၏။ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းက မီးခြက္ကိုဆြဲယူကာ စာရြက္ကို ငံု႔ၿပီး ဖတ္၏။ အတန္ၾကာ ဖတ္ၾကည့္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ဆီကို လႊဲေပး၏။ လက္ထဲေရာက္လာသည့္ စာရြက္ကိုကိုင္ကာ မီးခြက္အနားကို တိုးကပ္ၿပီး ဖတ္သည္။
၂၄.၃.၉၄
တပည့္ေတာ္ ႐ိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား။
တပည့္ေတာ္တို႔လည္း ဆရာေတာ္ဘုရား၏ လျပည့္ေန႔ည ဘုရားပြဲကို ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ဗီဒီယိုမ်ား ႐ိုက္ကူးၿပီး မွတ္တမ္း တင္ခ်င္ပါသည္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားအေနႏွင့္ တပည့္ေတာ္တို႔ကို လာခြင့္ျပဳမည္ဆိုလွ်င္ ကင္းသမား ႏွင့္အတူ ဖိတ္စာေလးတေစာင္ ေရးၿပီး ပို႔ေပးလိုက္ပါရန္ ေလွ်ာက္ထားပါသည္ဘုရား။
(တပ္ခြဲမွဴး)
ခလရ (၄၂) ေ႐ႊအုပ္ေက်းရြာစခန္း
လက္ထဲက စာရြက္ကို ငံု႔ဖတ္ေနရင္းက တအံ့တၾသ ငိုင္ေနမိသည္။ က်ေနာ့္ထံက စကားကို နားစြင့္ေနၾကသည့္ ၀ိုင္းထိုင္သူမ်ားကိုပင္ ေမ့သြားရ၏။ ဗုဒၶပူဇနိယပြဲေတာ္ က်င္းပေရးေကာ္မတီ ဥကၠဌ ဆရာေတာ္ ဦးစာရိႏၵထံ နအဖ စစ္တပ္က ေရးပို႔သည့္ စာျဖစ္၏။
"ပဒိုကိုေလးဆီကိုေကာ အေခၚခိုင္းထားၿပီးၿပီလားဘုရာ့"
"ေခၚေတာ့ ေခၚခိုင္းထားတာပဲ ဒကာႀကီး။ အခုပဲ ရွစ္နာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ ပဒိုကိုေလးက ခ်က္ခ်င္း ထလိုက္လာရင္ေတာင္ တနာရီေလာက္ ၾကာဦးမယ္။ ပြဲက ကိုးနာရီမွာ ထြက္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္း စာျပန္ရင္လည္း ညဥ့္နက္မွ စာျပန္လို႔ မျဖစ္ဘူးမို႔လား။ ပဒိုကိုေလး မလာခင္ က်ဳပ္တို႔ဘာသာ က်ဳပ္တို႔ စဥ္းစားထားဖို႔လိုတာေပါ့"
နယ္ခံပုဂၢိဳလ္မ်ားထက္ က်ေနာ့္အဖို႔ ပိုၿပီး စဥ္းစားရခက္၏။ က်ေနာ္က ခဏတျဖဳတ္ ေရာက္လာသည့္ အာဂႏၱဳဧည့္သည္။ ဘာတခုမွ် အကြ်မ္းတ၀င္ သိရိွထားသူမဟုတ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဆရာေတာ္ဘုရား၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းႏွင့္တကြ တာ၀န္ရိွသူမ်ားအဖို႔လည္း စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရ ခက္ခဲလိမ့္မည္ဆိုသည္ကို က်ေနာ္သိ၏။
"ဆံုးျဖတ္ရခက္တာေတာ့ အမွန္ပဲ ဒကာႀကီးရ"
၀ိုင္းထိုင္ေနသူအားလံုး ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနၾက၏။ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကရ၏။
"သူတို႔ေျပာသလို ဖိတ္လိုက္ရင္ေကာ တကယ္လာပါ့မလား။ တပည့္ေတာ္တို႔ဘက္က ဒီပြဲကို ေနာက္က အမာခံထားၿပီး က်င္းပတယ္ဆိုတာသိလို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားကို ကလိတာမ်ားလားမွ မသိတာ။ စာထဲမွာ သူတို႔လည္းပဲ ဓာတ္ပံု၊ ဗီဒီယို ႐ိုက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုတာက၊ ေတာင္ေပၚဘုရားမွာ မေန႔တုန္းက ဗဟိုက အဖြဲ႔ေတြ တခ်ိန္လံုး ဗီဒီယို႐ိုက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ေနတာ သူတို႔သိလို႔ ဒီလိုလွမ္းၿပီး ေတာက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဘုရာ့"
ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း၏ စကားအေပၚ မည္သူမွ ႐ုတ္တရက္ သေဘာထား မေပးႏိုင္ၾက။ က်ေနာ္ကလည္း မ၀ံ့မရဲ၀င္ၿပီး အႀကံျပဳဖို႔ စဥ္းစားမိ၏။
"ဖိတ္စာပို႔ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား။ ပြဲခင္းထဲကို ဘယ္သူမွ လက္နက္ကိုင္ၿပီး၊ ယူနီေဖာင္း၀တ္ၿပီး မလာရဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ အမိန္႔ထုတ္တာဆိုေတာ့၊ ဒီေကာင္ေတြ လက္နက္မပါဘဲေတာ့ လာရဲမွာ မဟုတ္ဘူး ဘုရား။ လက္နက္ကိုင္ၿပီး လာလို႔ကလည္း မရဆုိေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ လာရဲမယ္ မထင္ဘူးဘုရာ့"
"ဒါလည္း မျဖစ္ေသးဘူး ဒကာႀကီးရဲ႕။ သူတို႔က လက္နက္ကိုင္ၿပီးပဲလာလာ၊ လက္နက္မပါဘဲနဲ႔ပဲ လာလာ၊ ပြဲခင္းထဲ သူတို႔လာၿပီဆိုတာ သိတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ပြဲလည္းပ်က္မွာပဲ။ အကုန္ထြက္ေျပးၾကမွာပဲ။ အခုပဲ ၾကည့္ေလ။ သူတို႔က တညေနလံုး လက္နက္ႀကီးထုၿပီး အသံေပးေနတာ ဒကာႀကီးလည္း အၾကားပဲဟာ"
"ဖိတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဖိတ္သည္ျဖစ္ေစ ... တခုခုေတာ့ အေၾကာင္းျပန္ရမယ္နဲ႔ တူတယ္"
"အဲဒါေျပာတာေပါ့၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းျပန္ရမလဲဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရခက္လို႔ေပါ့"
"အေၾကာင္းမျပန္ဘဲ ဒီအတိုင္း ေနလိုက္ျပန္ရင္လည္း ပြဲၿပီးရင္ ဆရာေတာ္ဘုရားကိုမ်ား သူတို႔က ျပႆနာ ရွာလာႏိုင္မလား"
"ဒါလည္း အတတ္မေျပာႏိုင္ဘူး သတင္းေထာက္ႀကီးရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို စာလာပို႔တာကအစ သတင္း မေပါက္ၾကားရေအာင္ ပိတ္ထားရတယ္။ ေတာ္ၾကာ ပြဲပ်က္သြားမယ္မို႔လား"
က်ေနာ္က မီးခြက္ေဘးတြင္ ခ်ထားသည့္ စာရြက္ကိုယူကာ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္မိျပန္သည္။ စာ၏ ေအာက္ေျခ၌ တပ္ခြဲမွဴး၏အမည္ မပါေသာ္လည္း လက္မွတ္ထိုးထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ထိပ္တြင္ တပ္ခြဲ႐ံုးတံဆိပ္ ႐ိုက္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။
"တပည့္ေတာ္က မသိလို႔၊ စိုးရိမ္လို႔ ေမးတာပါဘုရား။ တကယ္လို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဖိတ္္စာမပို႔ဘဲ ထားရင္ ဒီေကာင္ေတြ ပြဲခင္းထဲမ်ား လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ထုခ်င္ထုမလား မသိဘူးဘုရာ့"
"ေအး ... ဒါလည္း ေျပာလို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့ ဒကာႀကီးရာ။ ဒကာႀကီးေတာင္ မနက္က ပြဲလာတဲ့ ရြာသားတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရေသးတယ္မို႔လား။ ဟို ... လက္မွာ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံ ရွပ္ထိထားလို႔ ပတ္တီးစီးတဲ့ ဒကာေလ"
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္၏။ မနက္ပိုင္းက ေကာ္ဟဲရြာသို႔ ပြဲၾကည့္ရန္ ထြက္လာၾကသည့္ ေက်ာင္းရြာက ရြာသားတအုပ္ကို နအဖ စစ္တပ္က လမ္းမွျဖတ္တားၿပီး စစ္ေဆးတားဆီးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့၏။ ေၾကာက္လန္႔ကာ ထြက္ေျပးသည့္ ရြာသားမ်ားကို လက္နက္ႀကီးႏွင့္ လွမ္းပစ္၏။ လက္ေမာင္းတြင္ ဒဏ္ရာရခဲ့သည့္ ရြာသားတဦးကို က်ေနာ္ သြားေတြ႔ခဲ့၏။ သတင္းယူခဲ့ရ၏။ ဒဏ္ရာမွာ ေသြးမတိတ္ေသး။ ကမၼေမါင္းေဆး႐ံုသို႔ သြားျပသင့္ေၾကာင္း က်ေနာ္က အႀကံျပဳေတာ့လည္း သည္လို ဒဏ္ရာမ်ဳိးႏွင့္ ၿမိဳ႕ကေဆး႐ံုတြင္ သြားမျပရဲဟု ဆို၏။ ရြာထဲက အရပ္ဆရာႏွင့္ပင္ ႀကိတ္ၿပီး ေဆးကုေနေလသည္။
စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ ထိုင္ေနစဥ္ ေျခသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခ႐ိုင္အတြင္းေရးမွဴး ပဒိုကိုေလးႏွင့္ ရြာသားႏွစ္ဦး ေရာက္လာသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
အခ်ိန္အတန္ၾကာဆက္ၿပီး အႀကိတ္အနယ္ တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးၾကျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ နအဖ စစ္တပ္ထံ မည္သို႔မွ် အေၾကာင္းမျပန္ဘဲ သည္အတိုင္း ပြဲကို က်င္းပသြားရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ရြာႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းအထိ ပုန္းကင္းမ်ား တိုးခ်ဲ႕ခ်ထားၾကရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကရ၏။ အစစအရာရာ သတိႏွင့္ ျပင္ဆင္ထားၾကဖို႔ လံုၿခံဳေရး ကင္းသမားမ်ားကို မသိမသာ ႏႈိးေဆာ္ၾကရ၏။
ညဥ့္ ၂ နာရီ ထုိးသည္အထိ မည္သည့္ ထူးျခားမႈမွ မ႐ိွေသး။ လက္နက္ႀကီး ပစ္သံမ်ားကိုမူ နာရီ၀က္ တႀကိမ္မွ် ၾကားေနၾကရ၏။ ဆိုင္းသံတိတ္ခ်ိန္ႏွင့္ လက္နက္ႀကီးပစ္သံ ႀကံဳႀကိဳက္သြားပါက ပြဲၾကည့္ပရိသတ္မ်ားမွာ အနည္းငယ္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ၾကရ၏။ ေခါင္းတဆန္႔ဆန္႔ႏွင့္ လည္ျပန္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ၾကရ၏။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္းသံမ်ား ျပန္လည္ ဆူညံလာသည့္အခါ ပြဲစင္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာျပန္လွည့္ၿပီး ပ်က္လံုးမ်ားကို တေ၀ါေ၀ါႏွင့္ သေဘာက်ေနၾကျပန္၏။
မနက္မိုးလင္းလို႔ ပြဲခင္းထဲတြင္ လူစုကြဲေသာအခါက်မွ က်ေနာ္သည္လည္း လူအုပ္ႏွင့္ေရာကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ေက်ာင္းမႀကီးေအာက္က ကုတင္တလံုးရိွရာသို႔ အိပ္မႈံစံုမႊားႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ကုတင္ေပၚတြင္ အဖိုးအိုတေယာက္ဟု ယူဆရသည့္ လူတေယာက္၊ ပုဆိုးၿခံဳကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ မိုးလင္းၿပီျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရၿပီဟု ပိုင္းျဖတ္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ၏ ေဘးတြင္ပင္ ၀င္ၿပီး လွဲအိပ္လိုက္၏။
"ခင္ဗ်ား ... အခုမွ ျပန္လာတာလား"
မပီမသ ႏႈတ္ဆက္သံၾကားလို႔ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ထၾကည့္မိသည္။ က်ေနာ့္ေဘးတြင္ ပုဆိုးၿခံဳၿပီး အိပ္ေနသည့္ "ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း" ကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ စကားျပန္ေျပာမည္ဟု ရည္ရြယ္စဥ္ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းကို ၾကည့္ေတာ့ သူက မ်က္လံုးမ်ားပိတ္ကာ ေဟာက္သံေပးၿပီး ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလေတာ့သည္္။
0 Comments:
Post a Comment