သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး

ရတနာသံုးပါးမွ တပါးျဖစ္သည့္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သားေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကား တႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီးေလၿပီ။ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔မွာကား ေလးစားၾကည္ႏူးျခင္းမ်ား၊ ရင္နင့္ ေၾကကြဲျခင္းမ်ားႏွင့္ စစ္အစိုးရ၏ အဖိအႏွိပ္ခံဘ၀မွ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေသးဘဲ တႏွစ္တာ ကာလကို တလူးလူး တလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ ထပ္မံ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရသည္။ စစ္အစိုးရ၏ အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္းမႈမ်ားေၾကာင့္ က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူတို႔၏ ေသြးမ်ားက စိုစြတ္လတ္ဆတ္ဆဲပင္။ စစ္အစိုးရကား က်ဆံုးသြားရသည့္ ဘုရားသားေတာ္မ်ား၏ ၀ိဉာဥ္မ်ားကိုမွ အားမနာ။ "ငါ့ဆန္က်င္သူ မသူေတာ္"ဟု လက္ကုိင္ထားကာ ၎တုိ႔ကို ေတာင္းဆို ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားအား သံဃာတု၊ သံဃာေယာင္မ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး ထိုဆႏၵျပခဲ့ၾကသည့္ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈသည္လည္း ဗုဒၶ၀ိနည္းေတာ္မ်ားႏွင့္ မညီညြတ္ဟု ၀ါဒျဖန္႔ၾကသည္။

ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ အစုိးရက စြပ္စြဲခဲ့ေသာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈဆုိသည္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ၾကည့္ရလွ်င္ မိမိ၏ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာ အရွည္တည္တံ့ေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ျပဳသူ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာျပည္သူမ်ား ဒုကၡမေရာက္ေစျခင္းငွာ ေမတၱာျဖန႔္ၾကက္၍ ေရွ႕တန္းမွရပ္ကာ ကာကြယ္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိအျပဳအမူ (စစ္အစိုးရ၏ အဆုိအရ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ) သည္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ အပ္စပ္ပါ၏ေလာ။ မအပ္စပ္ပါဟု ဆိုခဲ့ေသာ စစ္အစိုးရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာကိုပင္ ဆန္႔က်င္သူမ်ား ျဖစ္သြားၾကေလသည္။ အက်ဳိးရွိက အေၾကာင္းရွိရမည္။
ဗုဒၶဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္အခါက ဗုဒၶ၏ ေမြးရပ္တိုင္းျပည္ ကပၸီလ၀တ္ႏွင့္ ဗုဒၶကို အလြန္ၾကည္ညိဳ ေလးစားေသာ ေကာသလမင္းႀကီး၏ ေကာသလတုိင္း ႏုိင္ငံတို႔မွာ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ေကာသလတုိင္း သားတို႔သည္ ဗုဒၶ၏ ကပၸီလ၀တ္ တုိင္းသားတို႔ကဲ့သို႔ သက်သာဂီအႏြယ္မ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ ေကာသလမင္းႀကီး က ဗုဒၶဘုရားရွင္အား အလြန္ၾကည္ညိဳလွေသာေၾကာင့္ ဘုရား၏ အမ်ဳိးအႏြယ္ သာကီ၀င္အျဖစ္ႏွင့္ သူ၏ မ်ဳိးဆက္ကို ဆက္လက္ ရပ္တည္လုိေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူက ကပၸီလ၀တ္ျပည္သုိ႔ သာကီ၀င္ မင္းသမီးတပါးအား လက္ဆက္လိုေၾကာင္း ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခ်ိန္က အလြန္မာန ေထာင္လႊားေသာ သာကီ၀င္ တုိ႔က ၄င္းတို႔ထက္ အမ်ဳိးဇာတ္နိမ့္သည္ဟု ယူဆေသာ ေကာသလမင္းအား သာကီ၀င္ မင္းသမီးကို မေပးလိုေပ။ သို႔ေသာ္ ေကာသလသည္ ထုိစဥ္က ၄င္းတု႔ိထက္ စစ္အင္အားလည္း သာလြန္သျဖင့္ ျငင္းလည္း မျငင္းဆန္၀ံ့ေပ။ ထု႔ိေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြန္မႏွင့္ရ၍ ေမြးထားေသာ ကၽြန္ဇာတ္သာသာရွိသည့္ ဇာတ္နိမ့္ မင္းသမီးတပါးကို သာကီ၀င္အစစ္အျဖစ္ လိမ္လည္၍ ဆက္သလိုက္ေလ၏။
ေကာသလမင္းႀကီးလည္း သာကီ၀င္ မင္းသမီး အမွတ္ႏွင့္ ေပါင္းသင္းခဲ့၍ ၀ိ႐ူဓူပ မင္းသားကို ဖြားျမင္ခဲ့ေလသည္။ ထုိမင္းသားသည္ တေန႔၌ ၎၏ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္မ်ားဟု မွတ္ယူထားေသာ သာကီ၀င္မ်ား၏ ကပၸီလ၀တ္ျပည္သုိ႔ သြားေရာက္ လည္ပတ္စဥ္တြင္ ဇာတ္ခြဲျခား ဆက္ဆံျခင္းကို ခံရရာမွ အစျပဳ၍ ၎သည္ ကၽြန္မသား ျဖစ္သည္ဟူေသာ အျဖစ္မွန္ကို သိရကာ သာကီ၀င္မ်ားကို လြန္စြာ အမ်က္ထြက္၍ တေန႔ ျပန္လည္ လက္စားေခ်ရန္ ႀကံဳး၀ါးခဲ့ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎ မင္းျဖစ္ေသာအခါ ကပၸီလ၀တ္ကို တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးရန္ တပ္အင္အား အလံုးအရင္းႏွင့္ စစ္ခ်ီေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်င္းအရာကို သိေသာ ဗုဒၶသည္ စစ္ခ်ီရာလမ္းေၾကာင္း၌ တရားထုိင္ေန၍ ၀ီ႐ူဓူပမင္းအား တားျမစ္ခဲ့ရာ ၎က စစ္ေၾကာင္းကို ျပန္လွည့္ခဲ့၏။ ဒုတိယႏွင့္ တတိယအႀကိမ္တို႔တြင္လည္း ထိုသို႔ တားျမစ္ခဲ့၍ ျပန္လွည့္ခဲ့ေလသည္။ စတုတၳအႀကိမ္တြင္မူ ဗုဒၶသည္ သာကီ၀င္တုိ႔၏ အတိတ္ အကုသုိလ္ကံအရ ၀ိ႐ူဓူပမင္းအား တားျမစ္၍ မရႏုိင္ေတာ့သည္ကို သိ၍ မတားျမစ္ခဲ့ေတာ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဗုဒၶသည္ စစ္တုိက္ရန္ ခ်ီတက္လာေသာ စစ္တပ္ႀကီးအား အဘယ္ေၾကာင့္ တားျမစ္ခဲ့သနည္း။ ရွင္းပါသည္။ သူ၏ ႏုိင္ငံ၊ သူ၏ လူမ်ဳိးတုိ႔အား ေဘးဒုကၡ မေရာက္ေစျခင္းငွာ ေမတၱာဓာတ္ႏွင့္ တားျမစ္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမ ျပည္သူတုိ႔ ဒုကၡမေရာက္ေစရန္ ေမတၱာျဖန္႔က်က္၍ ေရွ႕တန္းမွ ရပ္ကာ ကာကြယ္ေပးျခင္း မဟုတ္ပါသေလာ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုအျပဳအမူသည္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္စဥ္မွ သံဃာေတာ္မ်ား၏ အျပဳအမူႏွင့္ ဘာမ်ား ကြာျခားေလသနည္း။ ဗုဒၶသည္ ၀ိ႐ူဓူပ၏ စစ္တပ္က ကပၸီလ၀တ္ ျပည္သူတုိ႔ကို ရန္ျပဳမည့္ေဘးမွ ကာကြယ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔ကို စစ္အစိုးရ၏ ဆင္းရဲမြဲေတေစျခင္း၊ ဖိႏွိပ္ျခင္းေဘးမွ ကာကြယ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
သို႔ဆုိလွ်င္ သံဃာေတာ္မ်ား ႏုိင္ငံ၏အေရးအတြက္ ေမတၱာျဖင့္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ ၀ိနည္းႏွင့္ ညီပါ၏ေလာ။ အထက္ပါအျဖစ္က အထင္အရွား ျပပါၿပီ။ ဗုဒၶသည္ပင္ အမ်ဳိးဘာသာ၊ သာသနာအတြက္ ၄င္း၏ ေမတၱာလက္နက္ကို ျဖန္႔က်က္ အသံုးျပဳပါသည္။ သံဃာေတာ္မ်ား ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ေမတၱာလက္နက္ ျဖန္႔က်က္ခဲ့ျခင္းကို ၀ိနည္းႏွင့္ မညီဟု မည္သည့္အေျခခံႏွင့္ ေျပာမည္နည္း။ ၀ိ႐ူဓူပမင္း ေနရာတြင္ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားျဖစ္ပါက သံုးေလာကထြဋ္တင္ သဗၺဳညဳတ ေရႊဉာဏ္ေတာ္ရွင္ အႏႈိင္းမဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာကိုပင္ ဗုဒၶအတုဟု ေျပာေလဦးမည္ေလာ မသိေပ။ ရက္စက္စြာ ႐ိုက္ႏွက္ညွင္းဆဲ၍ စစ္ခ်ီရာလမ္းမွ ဖယ္ခုိင္းဦးေလမည္လား မသိေပ။
၀ိ႐ူဓူပမင္းသားသည္ သာကီ၀င္တို႔ အေပၚ၌ ထားရွိေသာ အမုန္းမွအစျပဳ၍ ဗုဒၶအားလည္း ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္း မရွိေတာ့ပဲ သူ၏ ဖခင္ကိုယ္တုိင္ ဘာသာေရး ကိုင္း႐ႈိင္းေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦး ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ သူသည္ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ အျဖစ္ကို ခံယူခဲ့သည္။ ထိုသို႔ေသာ ဘာသာျခားဘုရင္ကပင္ ဗုဒၵ၏လုပ္ရပ္ကို ေလးစားစြာ လုိက္နာခဲ့ေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာကို အလြန္ၾကည္ညိဳ ေလးစားပါသည္ဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားမွာကား ဗုဒၶ၏သားေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ လုပ္ရပ္ကို ႐ႈံ႕ခ်႐ံုမွ်မက သံဃာကို ညွင္းဆဲ သတ္ျဖတ္ေသာ ကံႀကီးကိုပင္ က်ဴးလြန္ရဲၾကသည္မွာ အာဏာအေမွာင္ ဖံုးလႊမ္းသြားၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ သည္။
ထိုဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း အစိုးရ သတင္းစာ မ်က္ဖံုးမ်ားတြင္ ဘုရားဒါယိကာႀကီးမ်ား လုပ္ျပေနသည္မွာ အတုအေယာင္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္ကို ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးက ေဖာ္ထုတ္ ေပးသြားခဲ့ေလသည္။ လြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားမႈ သမုိင္းတြင္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ အခန္းက႑သည္ မေသးခဲ့ေပ။ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တုိ႔ လက္ထက္တြင္ ႏုိင္ငံေရး တရားေဟာသျဖင့္ ပထမဆံုး အက်ဥ္းက်ခံရသူ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမွာ ရခိုင္ရဟန္းေတာ္ ဦးဥတၱမပင္ ျဖစ္ သည္။ ၁၆၆ ရက္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့၍ ေထာင္ထဲတြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ရဟန္းေတာ္ ဦး၀ိစာရသည္လည္း သမုိင္းမွတ္တိုင္တခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ အဓိက လမ္းမႀကီးတခုကို ဆိုလွ်င္ ဦး၀ိစာရလမ္း ဟူ၍ပင္ နာမည္ေပးခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္ကို ဆန္႔က်င္စဥ္က ရဟန္းအတုဟု မသတ္မွတ္။ ၀ိနည္းႏွင့္မညီဟု မဆိုခဲ့ေပ။ ယခု သူတို႔ကို ေတာ္လွန္ကာမွ အမ်ဳိးမ်ဳိး စြပ္စြဲသမုတ္ေနျခင္းမွာ အလြန္ကေလး ဆန္လွသည္။ အမွန္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ျပည္သူတုိ႔ဘက္မွ ရပ္၍ မတရားမႈဟူသမွ် ေခတ္အဆက္ဆက္ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းသည္မွာ ဦးဥတၱမ၊ ဦး၀ိစာရတုိ႔ ေခတ္အခါက အဂၤလိပ္ အစုိးရသည္ ဘာသာျခား အစိုးရ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေသြးေျမက် ရိုက္ႏွက္ျခင္းမျပဳ၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္ဆိုေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ကိုမူ ေလးစား လိုက္နာခဲ့ေလသည္။ ၁၉၈၈ အ ၿပီးမွ ယခုအထိကာလအတြင္း အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပျခင္းမ်ား အပါအ၀င္ ၄င္းတုိ႔အား ဆန္႔က်င္ ဆႏၵျပခဲ့သည့္ သံဃာေတာ္မ်ားအား တိရစၦာန္မ်ားကို ႐ိုက္သကဲ့သို႔ ႐ိုက္ႏွက္ခဲ့ေသာ နအဖ အစိုးရကေတာ့ ရိုက္ႏွက္ခဲ့သည္၊
ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ျပည္သူမ်ား တခဲနက္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္မွာ ယံုမွားဖြယ္ရာ မရွိပါ။ သံဃာေတာ္မ်ားကိုလည္း ေလးစားၾကည္ညိဳစြာ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးဟု ဆုိရာ၌လည္း ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ႏုိင္ငံႏွင့္ဆုိင္ေသာ အေရးကိစၥ ဟူသမွ်ကို ဆိုလိုသျဖင့္ က်ယ္ျပန္႔လွပါသည္။ မတရားသည့္ အစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ဆန္႔က်င္ျခင္းသည္လည္း ႏုိင္ငံေရးပင္ ျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံတခုကို အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းသည္လည္း ႏုိင္ငံေရး၏ အဓိပၸာယ္ မ်ားစြာထဲမွ တခုျဖစ္ပါသည္။